Młoda

Nosiła smutek na twarzy i ludzie myśleli, że zadziera nosa i wywyższa się. Była ładna, zawsze starannie ubrana. Nie malowała się, paznokcie nosiła krótko obcięte.

Mówiła zawsze za cicho, rzadko się śmiała. Patrzyła z uwagą, pytała tylko o służbowe sprawy. Jadła szybko i szła do swoich obowiązków. Nikt nie miał jej numeru telefonu. Z nikim nie umawiała się po pracy.

Swoje obowiązki wykonywała bez zastrzeżeń. Kto nie jara niechaj zapierdala – śmiały się palaczki ukrywające się za śmietnikiem. Czasem kierownik pogroził im palcem. Lepiej być opierdolonym niż orobionym – twierdziły.

Nie mów o mnie młoda – poprosiła któregoś dnia koleżankę. Przecież  mam imię, ja nie mówię o żadnej „stara” a wy o mnie ciągle „młoda”.

Młoda się postawiła – śmiały się z tego cały dzień.

Tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu – młoda zgubiła, młoda zapomniała, młoda może zostać, młoda niech zapierdala. Spokojnie, i tak będzie na młodą.

Aż pewnego dnia poprosiła kierownika, aby przejrzał monitoring i sprawdził, kto doprowadził do zalania pomieszczenia. Ona na pewno nie, i nie chce dłużej odpowiadać za niedociągnięcia całego zespołu.

Kierownik monitoringu nie przejrzał ale powiedział jednej z pracownic, że to zrobi.

Młoda donosi! Trzeba się z nią rozmówić!

Weszły do pokoju socjalnego. Szczupła, smutna dziewczyna stała przy oknie. Spojrzała na grupę rozkrzyczanych kobiet. 

- Trzeba to załatwić, ukrócić, dotychczas nikt nie donosił! Nie wyjdziesz stąd dopóki sobie tego nie wyjaśnimy!

- Mam dość -  powiedziała jak zawsze za cicho. Mam dość życia. 

Promień jesiennego słońca zalśnił w jej włosach. Z ósmego piętra budynku widać było krakowskie Planty i wieże sześciu  albo siedmiu kościołów. Boże, jak dziś pięknie – szepnęła. Obróciła się,  wskoczyła  na parapet i nawet nikt nie zdążył krzyknąć. Nikt.