o księżycu i burym kocie

Okrągły księżyc wisiał nad przystankiem kiedy wychodziłam rano do pracy. Zamykając bramkę poczułam, jak coś miękkiego dotyka moich kostek. Mały burasek, pewnie z czerwca, pewnie go ktoś podrzucił. Kocie, za trzy minuty mam autobus, zaczekaj do popołudnia albo idź do swojego domu – powiedziałam.

Koło przystanku zatrzymał się samochód, to kolega jechał do pracy na siódmą. Ja mam na wpół do ósmej. Pracujemy w jednej firmie ale on ma inne zmiany. Jeszcze po drodze wstąpił po bułki a i tak byliśmy dużo wcześniej niż autobus.

Zobaczyłam grafik i jęknęłam. Trzynaście pokojów. To jest dla mnie bardzo dużo, jeszcze tak dużo nie miałam.

Koło drugiej zajrzała koleżanka. Dajesz radę?- spytała. Do trzeciej ogarnę – odparłam. Wpadły wszystkie o wpół do trzeciej. Złapały za odkurzacz, pozbierały pościel, dokończyły. Zespół. Jak dawno nie poczułam tej wspólnoty, tego radosnego – raz dwa zrobimy i pójdziemy do domu wszystkie.

Po południu miałam niecałą godzinę dla siebie, szybki łyk pozostawionej rano kawy, szybki prysznic, do torby parę rzeczy i biegiem znów na przystanek. Mama w szpitalu, trzeba z nią posiedzieć. Czeka ją przeszczep zastawki serca. Ma 81 lat.

Zmierzch. Błądzę po tym dużym kompleksie szpitalnym. Tu jest kilkadziesiąt niewielkich pawilonów, miałam nadzieję, że mama poda mi numer budynku ale ona nie wie gdzie jest. Trochę splątana, wystraszona. Proszę – mamuś, podaj telefon pielęgniarce. Coś ty, one mają tyle roboty – protestuje. Jedź do domu jak nie możesz trafić – mówi wreszcie. Uspokajam ją ale wiem, że nie będzie spokojna. Idę na izbę przyjęć i dopiero tam dowiaduję się, dokąd mam iść.

Mama jest smutna, jakaś taka krucha, wystraszona. Ja też bym się bała – mówię. I to jak! – myślę. Pytam o wnuki i prawnuki, z którymi mieszka. Rozpogodziła się, opowiada z uśmiechem.

Wychodzę ze szpitala po siódmej, jest ciemno. Tym razem to ja jestem skołowana i nie bardzo wiem jak wyjść z tego labiryntu. 

Ostatnio jadłam jogurt, chyba koło dwunastej. Nie jestem głodna. Nie mam czasu jeść. 

Wracam do domu, jest po ósmej. Odgrzewam obiad z niedzieli, kąpię się. Piszę do rodziny prosząc, aby odwiedzili mamę jeszcze przed operacją, żeby nie była sama. Ja nie mam urlopu, nie dostanę wolnego, pracuję zaledwie od dwóch tygodni. U syna jelitówka, nie ma mowy o odwiedzinach w szpitalu. Jest na miejscu siostrzeniec, pojedzie.

Nie mogę spać, bolą mnie ręce. O piątej wstaję. Księżyc znów wisi nad przystankiem, burego kota nie ma. Nasz kot wybiega za mną. Wracaj, spać!

W pracy sprawdza mnie koordynatorka. Robię mnóstwo błędów. Kurz – kiedy sprzątam pokój o ósmej rano to do czternastej na ciemnych meblach widać wyraźnie kurz, słońce teraz pokazuje dokładnie każdy pyłek. Mogę dopieszczać lustra i szafy ale wówczas nie będę miała czasu na łazienki. Nie mówię tego, po prostu poprawiam i tyle.

Konserwator zmienia żarówki na energooszczędne. Kurde, jaki ten facet ma uśmiech, gdybym tak była młodsza to natychmiast bym się zakochała i go poderwała.

 Kołdro kołdro ubierz się bo jak nie to będzie źle –mówię do opornej poszwy, która plącze mi się i nijak nie chce leżeć jak nagrobek. Tak nazywam te równo zaścielone łóżka.

Trzecia. Jeszcze korytarz, jeszcze ogarnąć pokój socjalny. Jadę do domu i postanawiam, że dziś sobie daruję, zadzwonię do mamy i zapytam, jeśli jej niczego nie trzeba to nie pojadę, jestem ledwo żywa.

Karmię kota, ściągam buty, wygrzebuję z torby telefon.

Dobrze że dzwonisz, przyjedź bo muszę się wykąpać przed operacją a samej mi źle. Tak, na pewno to będzie jutro.

Ściągam ze strony szpitala plan obiektu i drukuję, aby się znów nie gubić. O szóstej jestem na miejscu.

Ogolili mnie, dali mi takie zielone rzeczy i specjalny płyn, ale ja chyba nie dam rady z tymi kablami wejść pod prysznic – tłumaczy mama. Przeprasza mnie a mnie się natychmiast chce płakać.

Kąpię ją. Boję się, że zmarznie, nie mogę uregulować wody. Daję radę. Idziemy z powrotem do pokoju, proszę, aby położyła się do łóżka i odpoczęła. Jeszcze trzeba zapakować walizkę bo jutro już będzie w innym miejscu. Pomagam, nie wierzę własnym oczom, mamo co to jest? – pytam. Lakier do włosów - no co, mam wyglądać jakbym miała na głowie gniazdo? No tak.

Jadę do domu. Po drodze trzeba wstąpić po jakieś pieczywo. Jest prawie ósma. Ciemno. Burego kota nie ma, może poszedł do swojego domu.