szary dzień

Tuż po północy budzi mnie dotkliwy ból w plecach. Chwilę leżę wiedząc, że każdy najmniejszy ruch sprawi, że będzie bolało jeszcze mocniej. Wreszcie powoli obracam się na bok, sięgam ręką po tabletkę i połykam ją bez popijania. Prochy mi się kończą, muszę iść do przychodni.

Włączam telewizor, drzemię, budzę się, wstaję, znów się kładę. O piątej oglądam cały odcinek serialu i już wiem, że nie zasnę ale jeszcze leżę, wreszcie przychodzi Krzysiek z kawą. Wstaję, siadam do komputera, odpisuję na maile, przeglądam blogi z zakładki.

Lodówka prawie pusta, biorę prysznic i jedziemy do najbliższego dyskontu. Mięso dla kota, dla nas, jakiś ser, mleko, takie codzienne zakupy. Wracamy. Jemy śniadanie siedząc przy kuchennym stole. Masz jakieś plany na dziś? Przeżyć.

Trzeba coś ugotować, sprzątnąć, wstawić pranie i zmywanie. Zrobiła się jedenasta. Włączyć żelazko, uprasować koszulkę, zrobić kanapkę do pracy, obudzić kota i wypędzić go z domu na ten deszcz.

Dzwoni telefon. Patrzę na wyświetlacz. Nie odbieram, może innym razem.

Autobus o dwunastej z minutami jest prawie pusty. Za moimi plecami siedzą dwie emerytki, obgadują synową jednej z nich. Nie chce m się tego słuchać, zatykam sobie uszy słuchawkami z radiem.

Wysiadam, jest za dwadzieścia pierwsza. Przechodzę przez skrzyżowanie na przesiadkowy przystanek ale i tak uciekł mi autobus. Rozważam – iść dwa przystanki czy czekać na następny.

Punktualnie o pierwszej wchodzę do szkoły. Podpisuję listę i idę się przebrać. Moją szatnią jest schowek na szczotki zagracony tak, że nie ma gdzie postawić nogi. Wszystko jest potrzebne. Torbę z kanapką i osobistymi rzeczami wieszam na haczyku na drzwiach, zmieniam adidasy na croksy i wychodzę na korytarz.

Zaczynam od sali gimnastycznej bo akurat jest wolna. Zbieram specjalnym mopem kurz z parkietu, potem myję całość zwykłym mopem. Jestem czerwona i spocona jak dzieci po wuefie, chce mi się pić.

Zmieniam wodę i sprzątam jadalnię a potem bibliotekę. Korytarz zapełnia się osobami które przyprowadziły dzieci na dodatkowe zajęcia. Jeszcze pracuje świetlica i przez hol przechodzi tłum. Ruch jak pod Sukiennicami.

Robię sobie przerwę. Siadam  w wysprzątanej niedawno jadalni, jem bułkę z serem,  popijam kawą i przeglądam wiadomości w telefonie.

Piąta, świetlice są puste. Ciągnę przez cały hol odkurzacz. Wszystkie pomieszczenia w tej szkole są bardzo zniszczone.  Budynek jest stary, sypie się tynk, podłoga poklejona jest taśmą, żeliwne kaloryfery zabudowane są deskami,  za które dzieciarnia z upodobaniem utyka śmieci. W oknach firanki i mnóstwo doniczek z kwiatami. Nie pomoże puder róż kiedy dupa stara już.

Zabieram worki ze śmieciami, z jednego wylewa się mleko. Dzieci dostają gratisowe kartoniki z tym napojem i często tylko odkręcają a potem porzucają je byle gdzie.

Dywany w świetlicach śmierdzą i lepią się od brudu. Za to zabawki i książki są porządnie poskładane i nic nie leży na podłodze.  

Zamykam świetlice i wracam do kanciapy po rzeczy do sprzątania łazienek. Toalety dziewczęce, chłopięce, nauczycielskie. Myję je z nieukrywaną odrazą klnąc pod nosem. Kończę, wracam po sprzęt do mycia podłóg.

Baletnice kończą zajęcia ale wcale się nie śpieszą. Przebierają się pod salą. Znów nie poszłyście do szatni – śmieję się. Lubimy się, to są fajne, radosne dziewczynki. Jedna z nich mówi do koleżanki – Martyna, paradujesz w samych majtkach przed kamerą, wstydź się! Ogólna radość.

Dłonie mam żylaste jak drwal, ortopeda  już rok temu wysyłał mnie na operację z powodu zespołu cieśni nadgarstka. 

Macham miarowo mopem myjąc długi jak nieszczęście korytarz. Na fotelach w holu siedzą dwaj dziadkowie, o czymś rozprawiają. Przeganiam ich na drugi koniec. Czuję, że cały czas patrzą jak pracuję, krępuje mnie to.

Mokry korytarz lśni, stawiam potykacz i idę zmienić wodę. Wracam i widzę, jak kilkoro dzieci biegnie do toalet a dwie mamy wraz z nimi. Są w butach, jedna z dziewczynek ma na nogach ubłocone kalosze.

Wzdycham. Czekam aż wrócą i sprzątam od nowa. Do szkoły wchodzi młody mężczyzna i mówi, że szuka podręcznika z ćwiczeniami. Syn zostawił a musi się uczyć bo jutro sprawdzian. Gdzie zostawił? W ostatniej klasie na końcu korytarza. Pytam pana, czy może chwilę zaczekać aż wyschnie podłoga.

Chwilę.  Opieram się plecami na parapecie i czuję znajomy ból.

Biorę klucz i idziemy po książkę. Pan mi dziękuje i widzę, że robi to szczerze. Dobry z pana tata – rewanżuję się.

Moje koleżanki sprzątające piętra kolejny raz idą na papierosa. Wracając mówią – nie zamknęłaś okna w jadalni. Miałaś po drodze, mogłaś zamknąć a nie gonić mnie taki kawał – myślę. Jakoś się nie lubimy. Inny świat.

Wynoszę kolejne wory ze śmieciami, sprzątam ostatni korytarz i szatnie po sportowcach. Koniec. Nie, jeszcze trzeba wyprać mopy i ścierki.

Dziewiąta. Krzysiek czeka na parkingu. Wsiadam do samochodu, jedziemy przez mokre ulice, wycieraczki tłuką się o szybę. Jak się czujesz? A tak sobie. Był kotek? Był, zjadł i śpi.

Grzeję w mikrofalówce makaron ze szpinakiem. Popijam sokiem. Drugą szklankę zabieram do swojej sypialni. Idę się myć. Umyć ci plecy? Umyj.

Jedenasta. Włączam komputer. Och, jaki miły mail z propozycją pracy.  Odpisuję. Nie dam rady podjąć dodatkowego zajęcia, nie mam sił.

Jeszcze mi się nie chce spać ale jestem zmęczona i chcę się położyć.

Dziś też Cię kocham.