straszne czasy

Napisałam pod wpływem postu iimajki

Syn chorował od trzeciego roku życia prawie cały czas – zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, szpital, chwilę w domu, i znów w kółko to samo. 25 lat temu nie było mowy o przebywaniu w szpitalu z dzieckiem, były wyznaczone pory odwiedzin i na tym koniec. Wreszcie po którymś pobycie w szpitalu lekarka zaproponowała sanatorium. Zgodziłam się, bo zrobiłabym wszystko, aby moje dziecko było zdrowe.

Sanatorium znajdowało się w miejscowości Wisła – Głębce. Kawał drogi od Krakowa, nie mieliśmy wówczas samochodu, obydwoje pracowaliśmy zawodowo. Niespełna pięcioletnie dziecko zostało tam samo! Aż mnie ciarki przechodzą na myśl, co ja zrobiłam.

O tym, by matka mogła być razem z dzieckiem, nie było wówczas mowy. Mało tego, odwiedziny były możliwe raz w tygodniu, w niedzielę. Rygorystyczny regulamin nie pozwalał na swobodne przebywanie z dzieckiem nawet w dzień odwiedzin, bo jak przyszedł czas poobiedniej drzemki to dzieci były od rodziców zabierane. Ludzie, jaki tam był wtedy płacz, jaka rozpacz.

Siedzieliśmy w holu czekając na magiczną godzinę albo cud myśląc, że może pielęgniarka się zlituje i cichutko wypuści nasze dzieci, które i tak nie będą spać.  Nic z tego.  Z sypialni dziecięcej dochodziły wrzaski pielęgniarek, potem to stopniowo cichło.

Pracowałam na zmiany i miałam co drugą niedzielę wolną ale jakoś się zamieniałam i jeździłam w odwiedziny co tydzień. Pięć czy sześć godzin podróży w jedną stronę i tylko chwila z maluchem, który wyglądał tak, że serce pękało. Blady, sińce pod oczkami, smutny. Rozum mówił, że to konieczne, lekarz zapewniał, że syn ma zabiegi ratujące nadwątlone płuca, nie kaszle i ma się lepiej. Nie wiedziałam, co robić. Z jednej strony czułam, że powinnam natychmiast zabrać stamtąd dziecko bez względu na wszystko, a z drugiej – tam było dużo dzieci, miałam wrażenie, że inni rodzice są spokojniejsi i tych warunków tam panujących i tych rozstań tak nie przeżywają, tylko ja panikuję.

Owoce, słodycze i zabawki były zabierane do wspólnej puli. Zabawki już do dziecka nie wracały. Dzieci musiały same dbać o swoją garderobę. W pierwszym tygodniu mój pięciolatek chodził cały czas w tym, w czym przyjechał, bo jego rzeczy zostały wraz z torbą gdzieś zabrane. Miał nakazane wrzucać brudną odzież do jakiegoś pojemnika, ale przecież nie miał się w co przebrać, chodził więc brudny. Potem już woziłam czystą odzież i piżamkę na przebranie, co było w tygodniu to nie wiem.

Trwało to kilka tygodni, wreszcie wraz ze mną pojechała sąsiadka ze swoim synem, który za Ukaszem tęsknił bo to byli  koledzy nierozłączni.

W tym samym dniu w drodze powrotnej nie mówiła mi nic, milczała. Bo wówczas  nie wszystko mówiło się przy dzieciach. Dopiero potem stanowczo powiedziała – ja bym swojego syna nie zostawiła tam nawet na godzinę, niech go pani zabiera jak najszybciej! Po kolei racjonalnie wymieniła argumenty - co się jej nie podobało i co uważa za niedopuszczalne.

Pojechałam.  Pielęgniarki zabroniły mi widzieć się z dzieckiem, bo ma ospę. W tej samej chwili poszłam do lekarza żądając wypisu. Wiozłam do domu chorego chłopczyka całego w fioletowych kropkach i pewnie zaraziłam pół autobusu.

Nigdy sobie nie wybaczę tego sanatorium. Bo nie rozumiem, czemu wtedy nikt z nas stanowczo nie protestował, nie powiedział – mam gdzieś wasze regulaminy, krzyknij jeszcze raz jedna z drugą na moje dziecko to pożałujesz do końca życia, niech się tylko słowem poskarży!

Kilka lat temu byłam w tamtym miejscu. Budynek był opuszczony, straszył zabitymi oknami i zardzewiałym łańcuchem na bramie. Upłynęło 20 lat a ja poczułam ten charakterystyczny skurcz gardła. To co dopiero musiały czuć tam te dzieci. Ech. 

Zaprzyjaźniony bloger opisał bardzo podobne doświadczenia.