żałoba jest dla żywych

W mojej szafie nie było czarnej odzieży. Jedna prosta sukienka, jakieś czarne buty pasujące do wszystkiego, i tyle. Nie lubiłam i nie czułam się dobrze w czerni. Wolałam zieleń.  Latem nosiłam kolorowe, zwiewne sukienki, kreacji na wielkie wyjścia nie mam bo nie mam wielkich wyjść.

Tata nie zmarł nagle. Długo chorował, nie był młody i musieliśmy się liczyć z tym, że pewnego dnia trzeba się będzie zmierzyć z jego śmiercią. Za każdym razem, gdy szedł do szpitala,  myśleliśmy – oby jeszcze nie tym razem.

Odwiedziny w ich domu były dla mnie bardzo trudne. Każde pożegnanie mogło być tym ostatnim i dlatego starałam się zatrzymać w pamięci nie tyle słowa czy ich sens, ale ten kruchy uścisk taty – nie trzeba było słów, obydwoje wiedzieliśmy.

Moje dzieciństwo trwało sześć lat. Byłam „tatyna”, najmłodsza córeczka. Potem już byłam bardziej opiekunką dzieci niż dzieckiem.  Teraz nie chcę o tym krótkim dzieciństwie pisać ale żałoba wyzwala we mnie niedobre wspomnienia, z którymi radzę sobie nie najlepiej.

Te trzy miesiące tego roku są jednym z najgorszych w moim życiu. Straciłam pracę, a więc źródło utrzymania. Musiałam się pozbierać, wysyłać CV, dzwonić, jeździć na rozmowy. Za każdym razem nadzieja, za każdym razem porażka. Huśtawka emocjonalna połączona z poczuciem krzywdy, bo gdybym wiedziała wcześniej..

W lutym mama trafiła do krakowskiego szpitala. Pierwszy raz w życiu widziałam moją mamę taką słabą. Musiałam być opiekunką i wsparciem, nie mogłam  pozwolić sobie na rozpacz. Nie płakałam. Nie nosiłam smutku na twarzy.

Tata zmarł. Włożyłam czarną sukienkę i czarne rajstopy. Zawinęłam się w czarny szalik. Kupiłam białe kwiaty. Siedziałam w kościelnej ławce blisko ołtarza. Najbliżej trumny, bo tak trzeba. Mało płakałam. Po lewej stronie miałam  ramię mamy, zaraz obok siedziała siostra, przed nami i za nami same najbliższe osoby. Gdyby jedna z nas zaczęła głośno szlochać, kościół zaniósłby się płaczem. Serce mamy mogłoby tego nie znieść, tak samo jak serce jednej  z nas.

Spotkanie po pogrzebie pozwoliło mi na złapanie głębszego oddechu, choć była  i dramatyczna chwila. Kiedy parkowaliśmy samochody, pod kościół jechała karetka na sygnale. Spanikowałam. Gdzie jest mama?! Majeczko, dziękuję Ci za opanowanie w tamtej chwili.

Cały ten czas potem byłam w jakimś odrętwieniu emocjonalnym. Myślę, ze dalej z niego nie wyszłam. Załatwiłam formalności związane z nową pracą, jeżdżę do mamy do szpitala, staram się a raczej zmuszam się, aby cokolwiek robić w domu.

Ubieram się na czarno. Jest mi to potrzebne. Traktuję swój strój jak kod. Nie wszystkim wystarcza smutek w oczach. Nie o wszystkim mogę mówić, nie o wszystkim mogę pisać, choć „wypisanie” jest mi potrzebne tak jak innym rozmowa. Trzymam się.