Co u mnie?

Miło, że pytasz.  W pierwszej chwili mam ochotę odpowiedzieć - a dziękuję, wszystko w porządku. Poczujesz się spławiona, a wiem dobrze, że nie pytasz grzecznościowo tylko naprawdę chcesz wiedzieć co się dzieje.

W pracy - sprzątam klasa po klasie, pokój po pokoju. Jest co robić. Należy wyczyścić wszystko - od kratek wentylacyjnych po rysy na podłodze. Mam czas, pracuję w swoim tempie. Przed zamknięciem pomieszczenia robię zdjęcie tak jak to robią pracownicy na zleceniach.
W poprzedniej pracy sprzątaczki rywalizowały ze sobą i każda, absolutnie każda utrzymywała na swoim piętrze idealny porządek. Tu jest inaczej - układy pozwalają na nierówny podział pracy i wzajemne deprecjonowanie.

W domu - wszystko się psuje i w sumie jest mi to już obojętne. Starzejemy się i wraz z nami starzeją się zwierzęta, meble, sprzęty i odzież. Teraz dopiero rozumiem starszych ludzi, którym już się nie chce remontować, malować, wymieniać. Mnie też się nie chce. Nie ma sensu inwestować w starą chałupę, to jest topienie pieniędzy. Na łeb się nie leje, dziur w podłodze nie ma. I wystarczy.

Ciało - obolałe. Balansuję na krzesłach, na stołach i wiem, że któregoś razu spadnę. To kwestia czasu. Dość to śmieszne - nie przejmuję się tym. Spadnę to spadnę.
Rozrywki - Krzysiek kupił nową antenę, oglądam więc w nocy telewizję. Dlatego w nocy, że budzę się koło pierwszej i nie mogę zasnąć, ustawiam więc automatyczne wyłączanie i telewizor mnie usypia. W pracy mam tablet (Aniu, Ty wiesz) i gram na przerwie w zumę. Po dwóch tygodniach przeszłam grę prawie do końca, miałam jeszcze jedno życie i już się cieszyłam wygraną gdy poczułam, że coś mi łazi po ramieniu. Obydwie straciłyśmy życie - i wielka mrówka i ja.



Dziś też Cię kocham.