ach te mamuśki

W Mordorze czyli najniżej położonej części szkoły mieszczą się szatnie. Jest tam również kilka innych pomieszczeń, na przykład klasa plastyczna i piwnica pod baranami czyli pokój nauczycielski.
Są to pomieszczenia ciemne, zimne, ponure i straszne jak na podziemia przystało. Czasem tam zaglądam, zamykam okna aby nie ulatniał się na zewnątrz smród trampek i aby nie było słychać wycia torturowanych uczniów. Słońce tam nie zagląda nigdy, szmata i miotła rzadko,  dlatego trolle mają się znakomicie. Zawsze idę uzbrojona w siekierę, to chyba zrozumiałe.

Pewnego dnia, a było to chyba w maju, zauważyłam na ławce szatniowej reklamówkę z której wystawały czerwone paczki. Pewnie ładunek wybuchowy - pomyślałam obojętnie bo pod koniec roku w każdej szanującej się szkole uczniowie a także pracownicy mają prawo do podkładania bomb i dolewania benzyny do ognia. Szturchnęłam to coś trzonkiem siekiery jednocześnie zasłaniając przedramieniem głowę na wszelki wypadek.
Nie wybuchło od razu więc poszłam sobie dalej bawić się w zabawę "jutro będzie tak samo".

Dzień po dniu płynął, dzieci dostały świadectwa, nauczyciele dostali kwiaty a ja dostałam batalion środków do sprzątania i zaczęły się wakacje.
Każda szanująca się sprzątaczka zaczyna robotę od góry i dlatego trwało to tak długo, aż wreszcie dobrnęłam do piwnic.
Ładunek dalej nie wybuchnął więc zajrzałam do środka a tam czekoladki z naklejonymi karteczkami z napisem "przyroda" itd.

Wypucowałam pokój nauczycielski tak pięknie, że aż stanęłam w drzwiach i podziwiałam swoją dobrze wykonaną robotę. Nie zrozumcie mnie źle, ale uważam, że skoro nauczyciel ma zaledwie 5 minut przerwy to sprzątaczki szlag nie trafi jeśli codziennie umyje kubki, zetrze stół, podłogę i poustawia wszystko na miejsce. W mojej poprzedniej pracy nauczyciele byli rozpieszczani, mieli porządne ekspresy do kawy, termosy na wrzątek, dystrybutor z wodą i czyściutko, a tu mają ten ciasny pokój w piwnicy, żenada.
Tak więc wypucowałam całe pomieszczenie a na stole umieściłam te łapówkowe czekoladki. Domyślam się bowiem, że jakaś  mamusia kazała aby synek wręczył  dowód wdzięczności a  uczeń się wstydził i porzucił.