co za pech

Wczoraj przed południem lało u nas jak z cebra i tylko czekałam, aby ulewa przeszła aby wyjść do pracy. Drogą płynęła żółta rzeka niosąca żwir ale chodnik nie był zalany. Na pierwszym skrzyżowaniu usiłowałam przeskoczyć rwący potok płynący koło chodnika i nie udało się - upadłam jak długa, uderzając kolanami w kamienie naniesione na kostkę chodnikową. W jednej ręce niosłam torbę (wiadomo - kanapka, telefon, woda mineralna, kosmetyczka) ale drugą odruchowo podparłam się aby nie upaść na twarz. Poczułam dotkliwy ból w plecach i w kolanach i tak tkwiłam na tym chodniku bojąc się ruszać a łzy mi płynęły po twarzy jak ten strumień przy chodniku.
Zatrzymał się przejeżdżający samochód i pan spytał, czy potrzebuję pomocy. Tak. Ale żeby nie próbował mnie podnosić bo boli mnie kręgosłup. Powoli, powoli wstałam sama. Poprosiłam, aby zawieźli mnie do pracy a tam ocenię swój stan.
A łzy dalej jak ten strumyk.
A z kolana krew. A ręka pulsuje. Ale mogłam chodzić więc ten gwałtowny ból w plecach to tylko chwilowe.
Pan przesunął fotelik dziecięcy. Wsiadłam. Boże, jaką poczułam wdzięczność za tę pomoc i za troskę. Nigdy tego nie zapomnę. Takie leżenie na chodniku po wypadku jest jednym z najtrudniejszych odmian samotności.

Opatrzyłam kolana, umyłam się, umyłam nogi z błota, popłakałam, wzięłam tabletkę przeciwbólową   i zabrałam się do pracy.
Dopiero wieczorem uświadomiłam sobie, że takie wypadki się zdarzają i nie ma co rozpaczać już jestem stara i do niczego się nie nadaję, ciało mnie nie słucha, wywracam się i obijam.
Po prostu się wywróciłam bo pośliznęłam się na żwirze naniesionym przez wodę, i tyle. Nic mi nie jest.