zwyczajne życie

Jest przenikliwie zimno, pada śnieg. Ponoć na Józefa (19 marca) optymalny czas na przesadzanie doniczkowych roślin. No nic, na pogodę nie mam wpływu dlatego nie zamierzam się przejmować powrotem zimy.
Pogadałam wczoraj z Hanią, moją wnuczką. Dziecko ma już pół roku, łatwo nawiązuje kontakt, śmieje się całą buzią, bawi się zabawkami i uwaga - proszę mi zazdrościć - przez calutkie popołudnie ani razu nie zapłakała! Mama Hani tłumaczyła - jak ma zaspokojone potrzeby to nie płacze. Wyspała się, pojadła, pobawiła. Idealnie. Nawet kot się zachowywał jak kot a nie jak dzik. Czyli chodził, ocierał się, aż wreszcie położył się na podłodze udając pluszaka na baterie.

W sobotę miałam incydent z kręgosłupem. Polega to na tym, że zupełnie niespodziewanie paraliżuje mnie tak ostry ból, że nie mogę się ruszyć. Zdarzyło mi się to na parkingu pod marketem. Przeraźliwe zimno a ja stałam trzymając się otwartych drzwi auta i nie mogłam ruszyć ani ręką ani nogą. Już myślałam że trzeba będzie prosić o karetkę. Ale udało mi się dotrzeć do domu.

Praca! To jest trudne. Nie sama praca bo tego się nie boję. Tylko ten czas na początku. Jestem topograficznym matołem. Nowe miejsce, nowi ludzie. Kolejny raz trzeba się wdrożyć, słuchać, poznawać, przyzwyczajać, ogarniać. I jeszcze zdumienie - prawie wszyscy mnie znają a ja nie znam prawie nikogo. Trochę mnie to zmartwiło ale pomyślałam sobie - gdybym miała jakąś fatalną opinię to by mnie przecież nie zatrudnili. I tego się będę trzymać.
Dobrego dnia.
Dziś też Cię kocham.