tak dzień

Będzie długo i irytująco, kto nie ma nerwów niech sobie daruje.

Nie może pani zrobić wszystkich badań w jeden dzień bo nie ma dziś okulisty – oznajmiła pani z rejestracji. Ale zapiszę panią na jutro na 10;30 do okulisty, potem lekarz jest od 11;00 i to będzie wszystko – skończyła.

Trudno, zadzwoniłam do Firmy pytając co robić – miałam załatwić wszystkie badania w jeden dzień.  To proszę przyjść do Firmy na pierwszą - usłyszałam. 

Przychodnia znajduje się w części miasta zwanej „na tym zadupiu za torami”. Aplikacja mówi, że trzeba jechać przesiadając się aż trzy razy. Wyszłam z domu o 8;30 i na miejsce dotarłam trochę  przed dziesiątą. 

Pod drzwiami okulisty czarno od ludzi! Mówię, że jestem zapisana na 10;30. Nie ma żadnych zapisów, kto pierwszy ten lepszy i nikogo nie przepuszczają – orzekł zgodnie rząd siedzących, stojących i klęczących  pod gabinetem pacjentów.

Szło błyskawicznie, lekarka zaświeciła mi w ślepia, kazała przeczytać kilka literek i stwierdziwszy, że nie widzę zbyt dobrze ale do mycia okien się nadaję podbiła mi zdolność.

Była jedenasta z groszami. Zdążę, na pewno zdążę – pomyślałam i z papierami w ręce pomknęłam do windy. Wjechałam, weszłam do tamtej części budynku a tam ..czarno od ludzi.  Spokojnie, ja byłam umówiona na jedenastą.  Zaniosłam swoje wyniki do pani z rejestracji i mówię, że wczoraj umawiała mnie na konkretną godzinę to tego się trzymajmy. Nawet na mnie nie popatrzyła. Zająć sobie kolejkę i czekać! – usłyszałam.

Wkroczyłam więc do poczekalni pytając, kto ostatni. Nikt się nie odezwał, wszyscy byli na jedenastą, wszyscy wściekli, czekający od rana, śpieszący się do pracy. Nikt nikogo nie wpuści bez kolejki, każdy chce wejść pierwszy.   Wreszcie przyszła lekarka. Emerytka, jak wszyscy lekarze u których byłam w tej przychodni. Pewnie dorabiają sobie. Ankieta, pieczątka, podpis, następny.

Z rejestracji wyszła pani z plikiem kartotek, stanęła przed drzwiami i oznajmiła – proszę mi podawać nazwiska jak sobie pozajmowaliście kolejkę bo chcę poukładać karty! Mogła zamiast tego powiedzieć – wyjmijcie siekiery, noże i maczety oraz broń palną i zaczynamy ustalać kolejność a ustawę o ochronie danych mam w dupie.

Kiedy lekarka zaczęła przyjmować, ludzie powyciągali telefony i zaczęli się tłumaczyć – dziś już nie przyjdę, spóźnię się, jeszcze jestem pod gabinetem, będę za jakieś dwie godziny itd. Ja też zadzwoniłam pytając, co robić – zostać i czekać czy wyjść i wrócić jutro rano. Zostać!

Ludzka irytacja nieco opadła, skazani na czekanie zajęliśmy się czytaniem, gadaniem, obserwacją. Tak. Patrzyłam na otoczenie okiem sprzątaczki. Wymazane  dołem drzwi, obskurna boazeria, odrapane, brudne ściany. Tłumy na korytarzach, skrzypiąca winda. Jak za komuny! Wściekłość ludzka wisi w powietrzu.

Było po pierwszej. Weszłam do gabinetu, lekarka zmierzyła mi ciśnienie.  Ponad 160, leczone to jest? – zapytała. Nożkurwajasna! – wrzasnęłam. A jakie ma być jak spędzam tu drugi dzień zupełnie niepotrzebnie bo tak  jak wy mnie badacie to sama też się mogę zbadać?

Zamiast tego powiedziałam – zazwyczaj nie mam problemów z ciśnieniem. Pieczątka, kartka, do widzenia.

Aplikacja pokazała mi, że za 10 minut mam autobus albo tramwaj. Autobus miał bliżej przystanek i nie jechał tak jak tramwaj naokoło. To poczekam. Wsiadłam, skasowałam bilet 20 minutowy. Stoimy. Jedziemy. Stoimy. Stoimy. To tylko cztery krótkie przystanki i za chwilę braknie mi biletu. Automat przyjmuje płatność tylko kartą ja karty nie mam i na koncie też nic nie mam.  Noszkurwa!

Mam nadzieję, że sprawdzają według rozkładu a nie czasu na bilecie.

Złapałam tramwaj, zdążyłam na autobus do domu. Głodna, wściekła i zła weszłam do domu wiedząc, że zaraz muszę wychodzić. Kawa. Coś zjeść. Kubek wyleciał mi z rąk i rozbił się na drobne kawałki.  Dzwonek do bramy. Wnuczka sąsiada przyniosła mi paczkę zostawioną przez listonoszkę. O Boże, jakie to miłe, dostałam drobny upominek. Rozpłynęłam się w czułości. Czapeczka zrobiona własnoręcznie, drobiazgi do uszu, ręcznie pisane dobre słowa.  Zamienię nicka na Zgredek!

Szybki prysznic i znów do autobusu. O 16 ;30 zabiegi rehabilitacyjne, na które czekałam prawie rok. Rok temu pracowałam wyłącznie na pierwsze zmiany, dlatego ustaliłam taką godzinę.

Zabieg polega na tym, że na plecy zostaje położona mokra szmata, na to przymocowane przewody elektryczne, jak to się włączy to w budynku przygasa światło i rozchodzi się smród palonego ciała. Trochę przesadziłam, ale mniej więcej o to chodzi, żeby tym prądem masować. Po 10 minutach stwierdziłam, że nic z tego nie będzie bo mam zaciśnięte pięści i jestem cała jak kłębek drutu.

Dopiero przy zabiegu na kark odrobinę się odprężyłam.

Krzysiek prawie zamykał garaż kiedy wchodziłam do bramy. Kotu dać jeść, zagrzać rosół dla nas. Krzysiek kupił mięso, trzeba je zamarynować. On sobie poszedł oglądać wiadomości noszkurwa a ja mam rozpakować zakupy i szykować kolację? Szarpnęłam z lodówki miskę z buraczkami, wypadła mi z rąk i czerwona maź obryzgała drzwiczki, półki, szafkę obok i połowę podłogi. Super.

Posprzątałam, zrobiłam pranie, obejrzałam serial o czterech przyjaciółkach. 

Krzysiek się dziwił – ale przecież nie byłaś w pracy, to czym jesteś zmęczona?