uwolnić się od tuszu

Zastanawiam się, od kiedy nie zależy mi na tym, co sobie ktoś o mnie pomyśli. To nie jest tak, że nie liczę się z ludzkim zdaniem. To nie jest to samo. Staram się żyć tak, aby nikomu nie szkodzić. Bo komu przeszkadza, że wychodzę z domu bez tuszu na rzęsach? Prawdopodobnie nikogo to nawet nie obchodzi, tak samo to, w jakich chodzę butach - na obcasach czy też na zupełnie płaskiej podeszwie. Jakie to ma znaczenie?

Ma. Nic na to nie poradzę, że ludzie oceniają się po wyglądzie i po zajęciu. To dość idiotyczne bo zdarzyło mi się robić wiele rzeczy i nigdy nie czułam się lepsza lub gorsza przez to co robię. Mówiłam sobie - ktoś to musi robić, taka praca i tyle. Ale kiedy byłam sprzątaczką, każdy, po prostu każdy uważał, że koniecznie musi mnie pouczać i pokazywać, że jest wyżej w hierarchii zawodowej. Mnie to nadal nie przeszkadzało bo czasem mogłam się pośmiać w środku, na przykład gdy przyglądałam się (świetnie zrobionej) prezentacji a nauczyciel spytał z powątpieniem - czy pani coś z tego rozumie?  Miałam odpowiedzieć - ależ skąd, przyglądam się tylko czy to się da umyć mopem. Ale tylko lekko się uśmiechnęłam i odpowiedziałam - troszeczkę. Bo po co miałam się popisywać, nie od tego tam byłam.
Tak samo z artystyczną instalacją przestrzenną zrobioną z miedzianych drutów - stwierdziłam, że jest bardzo wartościowa bo miedź jest droga.

Nie wstydzę się pytać jeśli czegoś nie wiem. Albo szybko szukać w internecie i przyznać - nie wiedziałam ale sprawdziłam.
Niedawno wyśmiała się ze mnie pielęgniarka bo chciałam zjechać na dół windą nie tą co trzeba. Ale cuda, no, naprawdę, jest o co napadać na człowieka. Nie wiedziałam, dla mnie winda jest windą i jej szerokość nie ma dla mnie znaczenia.
Ta szeroka jest dla personelu do zjeżdżania z łóżkami a tam jest zwykła, czy tego nie widać, to takie trudne? Ona była zdziwiona a ja zaskoczona, że też można się złościć o takie nic. Dodam, że nie zauważyłam żadnej informacji na ten temat, może była a może nie. Tak, wyglądam na zahukaną, zagubioną kobiecinę w starszym wieku i to pozwala ludziom na mnie krzyczeć.
Tylko ja się tym nie przejmuję. Nie obchodzi mnie to, nie odpyskuję. Uśmiecham się lub tylko patrzę a co sobie myśli pani pielęgniarka,  nie ma znaczenia.

Kiedy nauczyłam się nie przejmować tym,  co ludzie sobie o mnie pomyślą? Zabrzmi paradoksalnie - hejt blogerski mnie zahartował. Pewnego dnia zrozumiałam, że wszystkim nie dogodzę a martwiąc się i przejmując szkodzę wyłącznie sobie. Przekonałam się, że jeśli ktoś jest po mojej stronie to nie będzie mu przeszkadzał brak tuszu na moich rzęsach, nie będzie widział zmarszczek wokół oczu tylko powie, że lubi moje uśmiechnięte spojrzenie. I nie ma sensu starać się, aby wszyscy mnie lubili bo prawdę mówiąc i ja nie wszystkich lubię.
Dziś też Cię kocham.
Ps. nie maluję rzęs bo mi prawie wszystkie wypadły. To tak dla wyjaśnienia.