kiedy dusi zmora czas na doktora

Wybaczcie tytuł, dobre leki mam.

Pewnego dnia a raczej popołudnia stwierdziłam ze zdumieniem, że wszystko, ale to absolutnie wszystko mnie boli i czas umierać.  W telewizji mówili o jakimś zjadliwym wirusie grypy ale nie skojarzyłam, wszak jad do jadu nie lgnie. Wzięłam aspirynę i zadzwoniłam do siostry, że nie przyjadę do niej bo nie wiem co to jest ale wolę jej tego nie dawać, nawet jeśli byłby to zwykły katar to człowiekowi z rozciętym mostkiem kicha się bardzo źle. Tak myślę.

Podła zaraza dopadła mnie znienacka (ale fajne grafomańskie zdanko, nie?) i zaczęła dusić. Tak jak zmora albo mamuna,  na leżąco. Czyli jeśli siedziałam to jeszcze jako tako mogłam oddychać a jeśli się położyłam to czułam się jak przywalona płytą grobową.

To sobie siedziałam całą noc przy biurku, od czasu do czasu otwierając okno żeby napuścić nowego tlenu bo tego w domu było za mało. A napuszczałam dym z sąsiedzkich pieców. Trochę mnie to zmartwiło ale noc przeżyłam i rano poczułam się lepiej. Ale żeby przy grypie tak dusiło, to jakieś dziwne. Nie chciało mi się nawet gadać przez telefon bo dzieliłam słowa na pół.

Nie poszłam do lekarza bo (tu proszę sobie wpisać wszystkie wymówki, jakie komu przyjdą do głowy) bo nie.

Aż zmierzyłam sobie ciśnienie. Tak, Krzysiek z powodu walentynek kupił nam ciśnieniomierz, prawdziwy i sprawny, poprzedni mieliśmy od teściowej zepsuty, wskazywał zawsze 120/80 co nas niezmiernie cieszyło bo w naszym wieku i z taką nadwagą rzadko kto może pochwalić się wzorowym ciśnieniem.

Wyszło 170. Ponieważ jestem dyplomowaną opiekunką medyczną to wiem, że to jest trochę za dużo i trzeba coś z tym zrobić bo jak nie to różnie może być. Gdybym nie miała tego dyplomu to też bym to wiedziała.  I do tego ta zmora na piersiach. Było sobotnie południe. Sprawdziłam dyżury  sobotnio niedzielne i wyszło, że należymy do Skały, to jest gmina położona kawał za Krakowem, nigdy tam nie byliśmy bo nie ma po co. Do Krakowa jest dużo bliżej ale pomyślałam sobie, że może w Skale będzie nieczynne i wrócimy do domu i się rozejdzie samo. A poza tym zasadnicza jestem, jak Skała to Skała.

Krzysiek wrócił z pracy, burżuj pozwala sobie w soboty pracować tylko do 14 ale to się skończy bo zus i skarbówka na haracz czyhają i nie ma że boli albo grypa. Wrócił, zjadł obiad i zapytałam, czy zawiezie mnie do tej Skały bo lepiej teraz niż w nocy. Padał gęsty śnieg i był mróz.

Pojechaliśmy. Mała przychodnia, bardzo miła pielęgniarka, od razu zrobiła mi ekg i zmierzyła temperaturę. W poczekalni był tylko jeden pacjent zanoszący się kaszlem prawie takim samym jak ja. Wszedł wyszedł i no niestety pan doktor poprosił mnie. Niestety bo kiedy byłam młoda i piękna to nie chorowałam a teraz jak lekarze są młodzi i przystojni to zostało mi tylko skrępowanie.

Zbadał mnie dość dokładnie i stwierdził, że nie słyszy płuca.  Ale jak on biedny mógł coś  wybadać przez taką warstwę tłuszczu to nie wiem. I był poważny i przejęty. No to ja się też przejęłam. Powiedział, że mam wodę w płucach i muszę jechać do szpitala i dał mi skierowanie. No kurwa!  Od tego momentu tych kurw będzie więcej.

Ze Skały do naszego domu jest 30 km i ja to powtarzałam co chwilę bo coś mi się obiło o uszy, że jak ktoś ma wodę w płucach to mu ją ściągają, może to był film medyczny albo jakaś książka, nie wiem, ale nie miałam sił na sprawdzanie . I to jest kluczowe słowo – nie miałam sił na nic. Wystarczyło, że przeszłam trzy kroki i dyszałam jak dewiant do telefonu.

Ale i tak całą drogę klęłam „o kurwa jak można siedzieć w domu i nabawić się takiego gówna, jak można mieć wodę w płucach” a Krzysiek milczał bo zrobiło się ciemno, padał coraz gęstszy śnieg i było przeraźliwie zimno na polu i w aucie bo w nerwach włączył nawiew na nogi zamiast ogrzewania.

Sił nie mam nadal dlatego dalsza część tej żenującej opowieści będzie później.