a dalej było tak

Wczoraj skończyłam na tym, że „poprzez zaspy i bezdroża przez pustynie lodowate” wracaliśmy w kierunku domu ze skierowaniem do szpitala w torbie. Siedziałam w tym aucie i na przemian mówiłam tylko dwa zdania „ale jak można mieć wodę w płucach” i „czemu on mi nie dał leków tylko to skierowanie” a Krzysiek nic się nie odzywał bo musiał uważać, droga była w fatalnym stanie i to nie jest wina drogowców, po prostu tak intensywnie padało i mroziło. Już kombinuję żeby nie pisać o tym co było dalej tylko o drodze i o pogodzie. Jak zawsze, co ważne to na końcu.

Przyjechaliśmy do domu żeby zabrać parę rzeczy i dać kotu jeść. Spakowałam ładowarkę, czytnik, tabletki które biorę stale, butelkę wody i minimum wyjazdowe. Minimum wyjazdowe to jest kilka próbek kosmetyków, szczotka do zębów, podkoszulek, ręcznik i klapki pod prysznic.

Krzysiek coś zjadł, ja odpoczęłam po kolejnym ataku kaszlu i w drogę. Gdzieś tak po paru kilometrach usiłowałam nakłonić Krzyśka aby wrócić do domu bo może mi samo przejdzie ale stanowczo powiedział że nie, bo już za dużo spalił paliwa i nie będzie jeździł tam i z powrotem. 

Pocieszałam się, że skoro mam skierowanie do konkretnego szpitala na konkretny oddział to mnie przyjmą, dadzą coś żeby mi się lepiej oddychało, jakiś antybiotyk i już. Ale zaraz sobie przypominałam te mrożące w żyłach sceny z filmów i książek gdzie pacjenci chorzy na zapalenie płuc chorowali ciężko i długo a potem umierali, zostawiając zrozpaczonych małżonków. I nawet powiedziałam o tym Krzyśkowi ale on tylko mruknął „oby” albo coś w tym rodzaju, nie wiem dokładnie bo miałam grubą czapkę nasuniętą na uszy i oczy.

Przyjechaliśmy na miejsce, rozejrzałam się i wydusiłam z siebie – tu jest jakby sor, źle trafiliśmy, ja mam skierowanie na oddział wewnętrzny i wyniki badań w garści więc powinna być jakaś osobna procedura?  Naoglądałam się seriali medycznych i mam za swoje.

Wypełniłam ankietę i usiadłam. Poczekalnia jak na dworcu. Przeszklone drzwi do podjazdu otwierały się co chwilę wpuszczając lodowate powietrze. Na ścianie huczał telewizor. Czułam się fatalnie. Ból głowy nie pozwalał mi na otwarcie oczu, z trudem oddychałam. Weszłam do pokoju, gdzie robi się selekcję, pani zrobiła mi ekg, zmierzyła ciśnienie i dała pod język tabletkę. Przeprosiłam za to że przyjechałam na sor mówiąc że gdyby kierujący lekarz dał mi jakiekolwiek leki to na pewno by mnie tu nie było bo na sor to tylko z kością na wierzchu albo z zawałem a tak to bez sensu. Pani powiedziała, że lekarz nie miał rentgena a to jest w tym wypadku podstawowe badanie i dlatego mnie tu przysłał.

Mam spokojnie czekać.

W poczekalni były zajęte prawie wszystkie miejsca ale gdy zaniosłam się kaszlem, moje bakterie wyskoczyły z płuc i zaczęły radośnie przeskakiwać na ludzi i zwolniły się dwa krzesełka w pobliżu grzejnika. Na drugie miejsce usiadła pani z Liszek i to jest historia na osobną notkę, ale opowiem o niej w skrócie.

Pani przyjechała w towarzystwie młodej kobiety i siedziała w poczekalni, bo karetka przywiozła jej krewną, która teraz była na obserwacji a pani czekała nie wiedząc co dalej z tą krewną i przy okazji mówiła o swoim życiu do tej osoby towarzyszącej.  Jedna córka miała męża chama, który zostawił ją i wnuka dla innej kobiety i co ten wnuk przeżył, ile ona musiała się namęczyć i ile ją to kosztowało czasu i pieniędzy aby ten Wiktorek wyszedł z tej traumy. Pół godziny opowieści ale to nie wszystko bo w pewnej chwili karetka przywiozła starszą osobę  w szlafroku i pani z Liszek postawiła diagnozę – na pewno z zapaleniem płuc, kto to wysyła babcię z zapaleniem płuc do szpitala, wiadomo że już nie wróci, moja mama miała zapalenie płuc i leczyliśmy ją w domu (tu historia choroby z nazwiskami lekarzy) karmiłam ją i pielęgnowałam bo tylko mnie akceptowała, w dniu śmierci  umyłam jej włosy, obcięłam paznokcie i dopiero umarła.

O kurwa, Krzysiek, wracamy natychmiast do domu!

W tej chwili zawołała mnie pielęgniarka. Założyli mi wenflon, pobrali krew i wysłali na przeswietlenie a potem odesłali do poczekalni, gdzie było jak w pułapce - ze ściany darło się przeraźliwie jakieś dziecko i podobno był to program muzyczny, jakieś łowienie talentów, dziewczynka wyglądała mi na opętaną ale ja się nie znam. A zaraz obok snuła swoje opowieści pani z Liszek. O wnuku Wiktorku, o córce Ani, o wujku alkoholiku, o sąsiadach, współpracownikach, policjantach z posterunku w Liszkach, o kupowaniu nielegalnych papierosów, a wszystko to było autopromocją wielkodusznej, mądrej, uczciwej i oddanej osoby.

W sumie na blogach jest to samo – stwierdziłam. Nie jest to samo bo masz u góry krzyżyk i nikt nikogo nie zmusza do czytania tak jak tu – warknął Krzysiek, który też miał dość a przecież jest przyzwyczajony do bezustannej paplaniny w pracy.

Nie wiem z jakiego powodu spuchły mi  powieki i najwygodniej było mi siedzieć albo stać z zamkniętymi oczami. Oprócz tego musiałam dość często chodzić do toalety a tam było bardzo brudno, ale to bardzo brudno, moje bakterie niewiadomego pochodzenia skakały z radości widząc mnóstwo innych koleżanek. 

Tymczasem pani z Liszek snuła opowieść coraz głośniej albo tak mi się wydawało, nie wiem, ale słychać było tylko ją i nawet imprezowicze przywiezieni karetką tak bardzo nie przeszkadzali jak jej monotonny monolog. Nie wytrzymałam.  Ktoś to musiał zrobić i padło na mnie.

Bardzo proszę, aby mówiła pani ciszej, źle się czuję, mam gorączkę, nie mogę cały czas trzymać słuchawek w uszach przez które i tak wszystko słychać, po prostu niech pani mówi ciszej – poprosiłam, choć  w tej chwili nie wiem czy byłam taka grzeczna, możliwe że byłam. Kilka osób z poczekalni uśmiechnęło się do mnie kiwając nieznacznie głową.  

Pani z Liszek zaczęła mówić teatralnym szeptem. Na chwilę, bo jak tylko poszłam wywołana przez pielęgniarkę to wróciła do normalnej rozmowy. 

Moja woda z płuc chyba przedostała się do pęcherza – jęknęłam czując, że kolejny raz muszę iść do toalety.

Tymczasem na podjeździe zatrzymywały się karetki przywożąc imprezowiczów. Najpierw wesołych Brytyjczyków, potem Rosjan. Mieli poobijane łby i znakomicie się bawili. Nie idźcie na sor w sobotni wieczór! Karetki przywożą głównie pijanych ludzi a poczekalnia pełna oburzenia. Nic nie mówiłam bo co będę tłumaczyć – było co najmniej 10 stopni mrozu i jeśli ktoś leżał na ławce to do rana byłby martwy. Oczywiście, tak, zgadzam się, nie od tego są karetki, powinna to załatwiać  straż miejska, policja itd. Ale i tak uważam, że pijak nie pijak, na mrozie nie powinien leżeć i trzeba go zgarnąć bo się wykończy.

Zostałam znów zawołana, tym razem dostałam kroplówkę i mogłam położyć się na łóżku. Przyszła do mnie lekarka i powiedziała, że mam zapalenie płuc (kurwa, ale nowina) i po prawej stronie niewielką ilość płynu, która powinna się wchłonąć. Wręczyła mi wypis i recepty informując,  i jak zejdzie kroplówka to jeszcze mi zmierzą temperaturę i będę mogła jechać do domu.  Jak zapłacę zbójecką opłatę za szpitalny parking. I tak się stało.

Piszę rano, bo tylko rano mam trochę siły. Męczy mnie mówienie, jestem słaba. W wypisie mam rozpoznanie – zapalenie płuc wywołane nieznanym drobnoustrojem. Kaszlę dziś  mniej i trochę spałam na leżąco. Do tej pory przez kilka dni drzemałam przy stole albo przy biurku.

Dziękuję Wam za słowa troski i życzenia powrotu do zdrowia, nie oddzwaniam i nie odpisuję bo nie mam sił ale czytam co jakiś czas, choć nadal najlepiej mi siedzieć z zamkniętymi oczami.

Dziś też Cię kocham.