wtorek

Trochę się uzbierało. Niby nic się nie dzieje a kiedy się dzieje to nie piszę bo mi jakoś tak i trudno i  niezręcznie.

 Byłam na rozmowie o pracę. Bardzo sympatycznej, ale i tak nic z tego. Opowiadałam pewnej pani dyrektor o poprzedniej pracy bo mnie o to poprosiła a wyszło chyba tak, jakbym się chwaliła.
 O nowoczesnym ksero na każdym piętrze, o suchościeralnych tablicach, o teatralnej klasie,  o  magazynkach pełnych różnych pomocy i komputerze dla nauczyciela w każdej klasie, o dystrybutorze z wodą do picia  i wielu udogodnieniach, które czynią pracę nauczyciela łatwiejszą.
No ale tak było to co miałam mówić. Ja tam tylko sprzątałam i wzdychałam z zazdrością bo chciałabym aby menowskie szkoły też takie były.

Pisałam  #Metoo ale to się jeszcze długo nie będzie nadawało do publikacji. Długo albo wcale.
Zamiast tego rozmawiałam. Wcale nie na smutno. Bo jak mi jest smutno to mam takie siostry z którymi zawsze rozmowa kończy się śmiechem. Czasem gadamy o wszystkim na bieżąco a czasem wspominamy. Albo się kłócimy i straszymy. Dziś można straszyć bezkarnie, na przykład przejść się po wsi z siekierą. Ale nie poszłam bo jeszcze by mi kazali drewno rąbać, tu się Halloweenu nie świętuje.

Nie wybieram się na cmentarz.  Ale to zabrzmiało, haha, jakbym miała za chwilę umierać. Nie wybieram się na cmentarz bo tutaj nie mam nikogo bliskiego a do babci i dziadka jeżdżę latem.

Ciepła w sercu, dobrych wspomnień, spokojnej i bezpiecznej drogi, miłych spotkań. Dziś też Cię kocham.