metody starych kucharek

Kiedy miałam zareklamować bar, poszłam tam aby zrobić parę zdjęć. Zdjęć robić nie umiem a po drugie nieraz pracowałam w kuchni i wiem, jak bardzo przeszkadza osoba zaglądająca w gary i na talerze. I jeszcze do tego boję się starych kucharek bo one potrafią znakomicie gotować ale  też przywalić przez łeb ścierką a także przegonić z kuchni ciężkim słowem. 

W młodości poznałam dwie takie panie - jedną była Ciocia (Klik) a drugą szefowa z domu wczasowego w Krynicy, gdzie pracowałam zaraz po skończeniu szkoły.

Z ciężkim sercem pokazałam zdjęcia właścicielce barów bo szału nie było i wyglądały jak robione telefonem przez kilkuletnie dziecko, a pani tylko spojrzała i nic nie mówiąc wybrała numer a po chwili zdumiona słyszałam jak kogoś sztorcuje - proszę porządniej dobijać ziemniaki, co to masła brakło w kuchni? Widzę,  nawet na zdjęciach są grudy!
No to teraz już tym bardziej do tego baru się nie zbliżę bo mogę dostać w łeb chochlą. Przy okazji jednak przypomniało mi się to ubijanie na gładko ziemniaków - w jednych kuchniach wlewało się do nich talerz rosołu, gdzie indziej wrzucało surową kostkę masła albo wlewało prosto z patelni usmażoną słoninę z cebulą. Wiem że niezdrowo i to się już nie wróci tak samo jak beztroskie smażenie na głębokim tłuszczu. Ja nawet naleśniki smażę na suchej patelni, cóż, mamy inny styl życia i inną świadomość. A ziemniaków nie je się prawie wcale a jak już to "skrzypiące" czyli jałowe.
 Do kotletów mielonych (mięso mieliło się na "wilku") też się wlewało porządną porcję rosołu. I jeszcze dodam jedną sztuczkę starych kucharek - codziennie rano stawiało się na kuchnię gar porąbanych kości, dokładało do tego warzywa i to się gotowało do dwunastej, potem cedziło i to była baza do zup i sosów. Bo nikt nie wiedział o przyprawach w czerwonych albo niebieskich torebkach.
Idę gotować. Zupę mam wczorajszą, selerową na rosole (kto zabroni grubemu) przecieraną, z grzankami. A na drugie mielone kotlety, młode ziemniaki i mizeria.
Ktoś zgłodniał?