znów o tym szpitalu

taka ikonka bez związku

Nie chce mi się każdemu z osobna opowiadać przez telefon jak było i czy żyję to opiszę tu, będzie prościej. Najpierw - dobrze mi tak, mogłam napisać do czytelniczki M która już pacjentką tego szpitala była więc przetarła szlaki. Bym się wyspała w nocy a nie martwiła niepotrzebnie.

To zacznę od początku. Na fasadzie budynku zauważyłam tablicę pamiątkową, na której jest napisane - w tym szpitalu wtedy i wtedy zmarł Wincenty Witos. No i nie wiem co na to spece od marketingu ale na duchu mnie to nie podniosło. 

To, że szpital jest zabytkowy to nic takiego bo w Krakowie przeważnie wszystkie budynki są albo będą zabytkami. Jak w każdym tego rodzaju przybytku rządzi salowa i portier, jedna salowa już mnie opierniczyła bo wlazłam do świeżo sprzątniętej toalety no ale co miałam zrobić, sikać w korytarzu?
Lekarz zaprosił mnie do gabinetu punktualnie o wyznaczonej godzinie. Zbadał mnie, obejrzał przyniesione wyniki badań i spytał pielęgniarkę o najbliższy wolny termin na skróty  na zabieg. Okazało się, że nie ma na skróty tylko normalnie i dopiero w lipcu a kiedy zapytał mnie, czy mi to odpowiada, oparłam, że nie mam zbyt wiele do powiedzenia choć życie z bólem za bardzo komfortowe nie jest. Nawet się w duszy ucieszyłam bo do lipca daleko i w tym czasie może bym doznała jakiegoś cudownego uzdrowienia albo coś w tym rodzaju, wiadomo to?

Lekarz jednak zawziął się i zaczął wertować kalendarz aż spytał pielęgniarki, czy nie może tu albo tu i to tu było w czerwcu a potem jeszcze bardziej się zawziął i powiedział - musi być tu - wskazując na maj. Bo ja nie mogę tak ciągle świecić oczyma przed pacjentami - dodał. i proszę mi buzi dać - zwrócił się do pielęgniarki, która cmoknęła go w policzek a potem wydrukowała stertę papierów z instrukcją dla mnie, jak mam się przygotować, jakie robić badania i co powypełniać. 
Powoli zaczynam myśleć, że nie ma się czego bać. 
Jeśli dziś nie zdążę to napiszę w nocy albo jutro na drugim blogu o słodkim krakowskim tramwaju. 
Miłego popołudnia!