o tym, jak spędziłam na milicji cały dzień

tytuł musi być chwytliwy

Rzecz działa się wiosną w 1980 roku. Dojeżdżałam dość daleko do szkoły i te dojazdy były okazją do spotkań z wieloma ludźmi. Do tej samej szkoły choć do innej klasy chodziła moja przyjaciółka i często jeździłyśmy tym samym autobusem.

Marysia była śliczną dziewczyną z burzą czarnych loków, kręciło się koło niej wielu chłopaków ale jak to w tym wieku bywa, ten jeden, który jej się podobał, nie zwracał na nią uwagi. Byłyśmy oburzone i obrażone i wymyślałyśmy coraz bardziej idiotyczne sposoby aż zdarzało się, że nieszczęsny Rysiu widząc nas w Tarnowie na peronie uciekał i jechał następnym autobusem.

Zdobyłyśmy jego adres domowy i wysyłałyśmy anonimowe kartki z tekstem „nadawca ja odbiorca Ty to razem MY” albo coś w tym rodzaju. Wreszcie Marysia się odważyła i podeszła do niego pytając, czy będzie w naszym klubie rolnika na zabawie. Powiedział, że nie będzie ponieważ nie lubi dziewczyn z Jodłówki bo są głupie!

Tego było dla nas za wiele. Jak to głupie? Jeszcze popamiętasz! Myślałyśmy całą sobotę (zamiast iść na zabawę) aż w końcu wymyśliłyśmy.

 I tak genialne dziewczynki napisały poemat i powiesiły na przystanku w rodzinnej miejscowości Rysia co kosztowało nas wiele trudu bo musiałyśmy wysiąść z ostatniego autobusu a potem iść 10 km do domu ale to nie była wystarczająca kara, nie myślcie sobie, że to koniec.

Ten poemat to był straszny paszkwil. Było o melinie, produkcji bimbru i wina w rodzinie, niemodnych koszulach i żulach i kończył się radą, by ów kolega szedł do klasztora z wieczora. W pierwszej zwrotce wyraźnie było napisane o kim to jest, czyli – na imię ma Rysiu nazwisko Kowalski. 

Poniedziałki i wtorki spędzałam pracowicie na praktyce i tam wpadła zapłakana Marysia mówiąc, że mamy straszne kłopoty bo brat tego chłopaka jest milicjantem w Tarnowie (masz pojęcie, w Tarnowie, gdyby był w Tuchowie to tata by coś załatwił ale w Tarnowie nie da rady) i pójdziemy obydwie do poprawczaka. Tak powiedział ten wstrętny chłopak. Ma list i to jest na nas dowód, już wszystko jest na milicji i wkrótce po nas przyjadą do domu albo może zabiorą nas ze szkoły. Aaaaaaaaaa!

Ale czy powiedziała tacie? Kurczowo chwyciłam się tej myśli wiedząc, że tata Marysi jednak może coś by pomógł a jak nie tata to mama na pewno.

Nie, nie powiedziała, bała się i wstydziła. Ja też nie powiedziałam nic w domu i nie wiem do dziś, dlaczego uwierzyłyśmy tak od razu w ten poprawczak. Wiedziałyśmy natomiast, że musimy załatwić to same i to szybko.

Następnego dnia czyhałyśmy na Ryszarda chcąc go przeprosić ale on na nasz widok wskoczył do autobusu i pojechał Krakowską w górę a my zostałyśmy przy dworcu. Nie poszłyśmy w tym dniu do szkoły bo może już tam na nas czekają milicjanci.  

Wreszcie Marysia postanowiła zrobić kolejną idiotyczną rzecz. Pójdziemy na komendę milicji i przeprosimy tego brata.

Na bramie już płakałyśmy prawie na głos tak, że wartownik kompletnie nie wiedział, o co chodzi. Przyszedł po nas jakiś starszy milicjant (miałyśmy po 16 lat to dla nas każdy kto miał 25 był stary) zaprowadził nas do pokoju, posadził na ławce, kazał się uspokoić i czekać i poszedł gdzieś.  Płakałyśmy już chórem i głośno.

Wreszcie przyszedł i nic nie mówiąc, zaczął coś stukać na maszynie. Potem zapytał, czemu nie jesteśmy w szkole. I tak od końca wszystko po kolei z nas wydusił łącznie z imieniem i nazwiskiem brata naszego kolegi, którego przyszłyśmy przepraszać.

Potem musiałyśmy wyciągnąć i  pokazać zeszyty do matematyki. Obejrzał je i wyrwał z każdego zeszytu kartkę. Na niej kazał nam  napisać oświadczenie, że już nigdy nie będziemy niczego naklejać na przystankach. Potem musiałyśmy wyjść przed budynek i czekać. Za chwilę podjechała niebieska nyska. Aaaaaaaa! Milicjant kazał nam wsiadać. Aaaaaaaa! Wsiadłyśmy wyjąc jak cielęta jadące na rzeź.

Nyska zawiozła nas do naszej rodzinnej miejscowości,  milicjant kazał nam wysiadać i iść prosto do domu.

I teraz będzie najlepsze. Marysia zaraz po szkole wyszła za Rysia i mają już ponad trzydziestoletni staż małżeński.