nie siedź na dwóch krzesłach człowieku

Aneta zakochała się kilka lat po ślubie. Zakochała się w koledze z pracy. Przecież nie w mężu, który był wiecznie zajęty. Przeciwnie – doszła do wniosku, że męża tak naprawdę nigdy nie kochała,  teraz dopiero czuje, co to jest miłość. Również dopiero teraz  widziała jak na dłoni wady ślubnego. Nie było dnia, by nie opowiadała o nim prawdziwych i zmyślonych historii, w których był brudasem, łajdakiem, głupkiem i chamem. Wyśmiewała się z niego i wreszcie zaczęła mu robić awantury o rzekome zdrady, choć facet nie miał pojęcia, o co jej chodzi. Wreszcie z wielkim hukiem się rozwiedli. Kolega z pracy nie był gotowy na nowy związek i Aneta została sama. Nie tylko kochanek ją zostawił. Znajomi również mieli dość jej absurdalnych i pełnych nienawiści opowieści o byłym mężu. Aneta do dziś obsesyjnie śledzi jego życie i widzi - nie stać dziada na porządny samochód, ubiera się jak żul, pewnie jest alkoholikiem a drugą żonę ma spasioną jak świnia.

Były mąż Anety potrzebował dwóch lat, by się pozbierać po ich nieudanym małżeństwie. Na pewno coś zawalił. Nie czuł się niewinny, o, na pewno nie. Starał się, walczył, analizował a gdy już wiedział o romansie żony, zgodził się na rozwód, skoro nie mogła być z nim szczęśliwa to niech będzie szczęśliwa z tym drugim. Nie od razu i niełatwo mu przyszło to powiedzieć.  

Teraz czasem się śmieje, że jest Anecie wdzięczny bo ma przy sobie kobietę życia – ciepłą, serdeczną, kochającą i oddaną. Nie znaczy to przecież, że z Anetą było zawsze źle, skądże. Nie ma do niej żalu. Było, minęło.

*

Halina od wielu lat mieszka za granicą. Banalna historia – wyjechała na pół roku opiekować się starszą panią. W Polsce pod opieką babci wówczas młodej, zostało dwoje dzieci. Z pół roku zrobiło się dwa lata, trzy, pięć. Halina zmieniała pracodawców, kraje i mężczyzn. W końcu wyszła za mąż i stało się jasne, że do kraju nie wróci. Nigdy nie zabrała do siebie dzieci. Są już dorosłe. Syn spędził kilka lat w placówce wychowawczej, córka jest już mężatką, mieszka z babcią w tym samym mieszkaniu, z którego Halina wyjechała. Role się odwróciły, teraz babcia wymaga opieki.

Córka Haliny nie lubi odwiedzin matki. Jest między nimi mur. Nie chodzi o porzucenie,  córka Haliny nie czuje się  porzucona,  przecież nie została na dworcu tylko z babcią. Męczy się z matką bo jej nie zna i nie rozumie jej nienawiści do wszystkiego, co polskie. Kłócą się po dwóch dniach spędzonych razem. Matka usiłuje nadrobić zaległości wychowawcze. Poucza, krytykuje, wyśmiewa i doradza, jest pretensjonalna i hałaśliwa, wszyscy muszą wiedzieć, że przyjechała „pani Włoszka”. 

 Halina nie lubi przyjeżdżać do Polski. Widzi tu tylko to, co zostawiła – ciasne mieszkanie, niezaradną matkę, nieuprzejme pielęgniarki i opryskliwych urzędników. Ogląda telewizję i widzi samych złodziei, przestępców, oszustów i zboczeńców.  Nie potrafi zrozumieć, jak córka może żyć w tym beznadziejnym  kraju.