babcia nie musi

Bywa najlepszą opiekunką – oddaną, odpowiedzialną i przede wszystkim kochającą. Umie gotować i piec ciasto, krząta się po domu podtykając domownikom pod nos smakołyki. Jest jeszcze aktywna zawodowo ale znakomicie godzi te role. Często rezygnuje z pracy zawodowej dla dobra dzieci i wnuków, przechodzi na wcześniejszą emeryturę aby wesprzeć zapracowane dzieci i przez kilka lat lub nawet dłużej zajmuje się wnukami.

Czasem nie chce być etatową opiekunką tłumacząc się brakiem czasu, złym stanem zdrowia czy innymi obowiązkami. Wiele z nich musi zajmować się rodzicami, również wymagającymi opieki, są więc babcie niczym środek kanapki – dociśnięte ze wszystkich stron, a przecież mają własne życie, chciałyby mieć czas na pasje, na realizację marzeń, na rozrywki.

A gdyby tak babci płacić za opiekę nad wnukami? Nie wszystko da się przeliczyć ale można się nad tym zastanowić teoretycznie.

Babcia się nie zgodzi bo poczuje się podwładną. Jeśli czuje, że i tak nie ma praw tylko same obowiązki, to tak może być. Najczęściej jednak nie zgodzi się z przyczyn kulturowych – poczuje się napiętnowana, oceniona jako wyrodna i wyrachowana. Nie zgodzi się bo kto to widział brać  pieniądze od własnych, ciężko pracujących dzieci, będących na dorobku. Czasem te dzieci zarabiają dużo więcej niż dziadek z babcią razem.

Coraz częściej bywa tak, że dziećmi zajmuje się zawodowa opiekunka. Ma obowiązki, ma prawa. Kończy pracę po roku czy dwóch i idzie do następnej rodziny. Dzieci muszą o niej zapomnieć, choćby się bardzo przywiązały. Z dziadkami jest inaczej. Kiedy już dzieciak idzie do przedszkola, widuje swoją kochaną babcię nie tak często jak dawniej ale są nadal w kontakcie.

Bywa i tak, że dziadkowie widują wnuki okazjonalnie dwa razy do roku  a potem się dziwią, że one nie przyjeżdżają, nie pamiętają, nie dzwonią. Bo się nie znają. 

Skończyło się coś ważnego i coś dobrego.