muszę się wygadać bo..

Dzieci i starsze kobiety zwłaszcza te z naszej  wsi,  są szczere do bólu i walą prosto z mostu. Rano jechałam do ośrodka zdrowia. Lecę na przystanek, ukłoniłam się idącej chodnikiem starszej kobiecie a ona - nie za lekko się pani ubrała? No masz, miała rację,  byłam w cienkiej bluzce ale czekał mnie czterokilometrowy marsz z powrotem, nie chciałam się spocić. Prawdą jest, że często ubieram się nieodpowiednio do pogody, nie zabieram kurtki ani parasola i potem moknę i marznę. 

A to przy okazji napiszę, po co jechałam do ośrodka. Z wydziału zdrowia dostałam pismo, aby zweryfikować moje skierowanie do sanatorium, ponieważ się przeterminowało po osiemnastu miesiącach oczekiwania. Nie wiadomo, czy żyję, nie wiadomo również, czy mój kręgosłup nie zregenerował się w cudowny sposób i może już nie potrzebuję leczenia. Jakby nie można było tego sprawdzić, gdy już przyjdzie moja kolej. 

Poszłam obawiając się, że trzeba będzie robić aktualne badania a to potrwa i mi kolejka przepadnie a przecież ja już powoli zaczynam gromadzić dresy i straszyć Krzyśka, że poznam tam jakiegoś emeryta i ucieknę z nim, aby zacząć nowe życie albo coś w tym rodzaju. 

Zaszłam więc do ośrodka z tym pismem i tu muszę powiedzieć, że nasza pani doktor jest w pewnych sprawach najlepsza. Nawet się nie rejestrowałam, pielęgniarka zabrała to pismo, poszła do gabinetu, lekarka to wszystko załatwiła i gotowe. 

Do domu wróciłam na piechotę i oczywiście się spociłam, choć byłam w cienkiej bluzce.  

Odświeżyłam się i bieg na przystanek, bo to skierowanie musiałam dostarczyć z powrotem  do wydziału zdrowia. A na przystanku inna kobieta podeszła do mnie  i się przywitała takimi oto słowami - patrzę i nie mogę poznać z tyłu, tak pani przytyła! 

I czyż ludzie na wsi nie są szczerzy do bólu?