rusza taśma..(8)

w Świnoujściu

Ta opowieść jest stanowczo zbyt ponura, uświadomiłam to sobie, nieco zaniepokojona Waszym milczeniem. Przez kilka dni zastanawiałam się nad jej kontynuacją, nie wiedząc, czy się boicie czy raczej nudzicie.

MałgosiaK mi trochę pomogła.

To płyniemy, bo do brzegu daleko.

Przychodziło lato a wraz z latem urlop. Byłam uprzywilejowana i w planowaniu urlopów w miesiące wakacyjne miałam pierwszeństwo. Tereniu kochana, nie zapomnę Twojego tekstu – a co ja mam brać urlop w listopadzie żeby mieć czas na sprzątanie grobów? Ja mam babkę w pudełku na komodzie a na Rakowice chodzę wiosną, gdy kwitną bzy  i jaśminy!

Szłam na urlop w lipcu i wyjeżdżałam do Świnoujścia, gdzie ukochana szwagierka zostawiała mi na cały miesiąc swoje cudowne, trzypokojowe mieszkanie, położone blisko plaży.

Grzechem byłoby nie zabrać do towarzystwa jakiegoś dzieciaka. Sami widzicie, nie wyglądam jak ofiara prześladowań, przeciwnie – to były zawsze szczęśliwe wakacje.

Chodziłam spać o tej samej porze, co dzieci. Organizm regenerował mi się w tak niezwykle szybki sposób, że już po tygodniu nie było śladów od taśmy czy od gumowców. Rano szłam po zakupy. Szykowałam śniadanie, potem, jeśli tylko była słoneczna pogoda, szliśmy na plażę. Dzieci zajmowały się tym, czym zajmują się wszystkie dzieci na plaży. Ja leżałam czując, jak słońce przywraca mnie do życia.

Umiałam się wyłączyć i słyszałam tylko szum fal, czułam chłód powierza  i uderzenia drobinek piasku. Czasem zasypiałam. Budziłam się spieczona lub przysypana piaskiem. Dzieci radziły sobie same doskonale i myślę, że nawet były zadowolone z tego, że nie stoję nad nimi z zakazami i nakazami „wyjdź z wody, nie syp piaskiem, zjedz kanapeczkę”. Chyba się usprawiedliwiam. 

Wracaliśmy, gdy z portu wypływał „Unity Line”. A może wpływał do portu, nie pamiętam. 

Jedliśmy obiad, potem szliśmy do parku lub na spacer pod wiatrak. Lubiłam się z dziećmi wygłupiać, gonić fale, śpiewać i tańczyć na mokrym, ubitym piachu, bujać na huśtawkach w parku, podziwiać w porcie jachty, chodzić po deptaku od straganu do straganu i oglądać cudowności albo siedzieć na ławce i gapić się na wczasowiczów.

Wieczorem po kąpieli zasypialiśmy jak strudzeni wędrowcy.

Kiedy opowiadałam o tych urlopach w pracy, moje koleżanki doskonale wiedziały, co czułam. Inni ludzie nie bardzo pojmowali, bo jak to, byłam z dwójką dzieci, sprzątałam, prałam, gotowałam, robiłam zakupy, nigdzie nie chodziłam wieczorami, nie miałam żadnych rozrywek, cóż to za wczasy?

Piasek świnoujskiej plaży wyciągał ze mnie całe zmęczenie, był dla mnie jak najlepsze SPA, wygrzewałam obolałe stawy i nadwyrężony kręgosłup, błogosławiąc każdy dzień wolny od pracy.

Jeśli jeszcze ktokolwiek ma wątpliwości to zapewniam – kocham Świnoujście do dziś. Czasem mi się śni, że leżę na plaży i są to niezwykle szczęśliwe sny.