rusza taśma..(7)

To był całkiem niezły czas. Lubiłyśmy się, spotykałyśmy się czasem po pracy, wytworzyła się między nami może nie przyjaźń ale koleżeństwo pełne życzliwości. Pożyczałyśmy sobie sukienki na specjalne okazje, jedna drugiej załatwiała coś na mieście, opowiadałyśmy sobie o swoich domach i rodzinach. Nikt sam dla siebie nie robił kawy czy herbaty, zawsze pamiętał o koleżankach od taśmy.

Wśród dziewczyn na produkcji panowała lojalność. Jeśli któraś czuła się gorzej,  miała ciężką miesiączkę a akurat była wyznaczona tego dnia do najcięższej pracy, na przykład do noszenia konwi, mogła poprosić koleżankę o zamianę. Oczywiście żadna z nas tego nie nadużywała. Osobną sprawą były ciężarne. Zdarzyło się, że jedna z nas, będąc w ciąży z bliźniętami, straciła najpierw jedno a potem drugie dziecko. Kto donosił ciążę do dwunastu tygodni, zostawał przeniesiony na inny dział do lżejszej pracy.  Na butelkowni też były nieco lżejsze stanowiska, na przykład mycie dekli albo plombowanie konwi, toteż solidarnie zamieniałyśmy się miejscami.

*

 Mariola chodziła w za dużych o trzy rozmiary białych gumowcach bo kiedy fasowała roboczą odzież, na magazynie nie było mniejszych numerów. Ja już w tym czasie chodziłam w cudownych butach trekkingowych, które zdobyłam u teściowej w sklepie z używaną odzieżą. Te buty były błogosławieństwem i zapowiedziałam, że jeśli ktoś mi je ukradnie to się zwolnię.

Mariola chodziła tak, jakby się miała co krok wywrócić, jej ruchy były nieskoordynowane, podskakiwała, wymachiwała rękami. Była strasznie chuda, skrzynkę z mlekiem podnosiła na trzy razy. Wszystko robiła z rozmachem, strach było koło niej stać bo można było niespodziewanie dostać w zęby.

Miała wadę wymowy, mówiła bełkotliwie i zawsze podniesionym głosem, co było dla wszystkich irytujące. Traktowała nas jak wrogów, była miła tylko wtedy, gdy miała nadzieję na korzyść.

Kiedy przebierała się w szatni, zauważyłam, że ma za sprawą tych dużych gumowców otarte do krwi łydki. Ja patrzyłam na jej kościste nogi a ona na moje buty. Nie, przykro mi bardzo, ale się nie zamienimy – powiedziałam na jej żądanie. Dziewczyny wiedząc, jaki mam stosunek do moich butów, ryknęły śmiechem.

Nie śmiejcie się, ona jeszcze nam wszystkim wybierze jajka – stwierdziła proroczo Teresa.

Lista obecności leżała w kantorku do szóstej piętnaście. Kto zamarudził w szatni albo robił kawę, mógł mieć wpisane spóźnienie, dlatego często podpisywała jedna drugą. Majster o tym podpisywaniu wiedział, nie było to takie ważne,  taśma tak wcześnie nie ruszała, trzeba było najpierw skręcić maszyny i wysprzątać chłodnię.

Pewnego dnia Mariola podetknęła majstrowi pod nos listę mówiąc triumfalnie – Renatki nie ma a jest podpisana! W chłodni jest, po kefir poszła, suszy ją – powiedziałam natychmiast i to było na szczęście prawdą. Ale od tej pory bałyśmy się podpisywać  za kogoś.

Innym razem Mariola powiedziała, że jest w ciąży. Trzy dni spędziła „pod ochroną” a na czwarty dzień oznajmiła, że dostała okres i też nie będzie nosić konwi. Doszło do tego, że nikt z nią nie chciał pracować, cichły rozmowy w jej obecności i nawet przy stoliku w pokoju śniadań siedziała sama.

Dopiero, gdy do pracy przyjął się jej mąż, zrozumiałyśmy, dlaczego nas cały czas atakowała i wykorzystywała.

Był  wysokim, dobrze zbudowanym blondynem, poruszał się wolno, jakby leniwie, na twarzy miał wiecznie ironiczny uśmieszek. Przyjeżdżał do pracy samochodem, co było w tamtych czasach wyjątkiem, był przecież robotnikiem fizycznym i z tego, co mówiła Mariola, wcześniej pracował w różnych miejscach ale zawsze krótko.

Kiedy byli razem na zmianie, Mariola latała koło niego, sprzątała za niego stanowisko, na przerwie robiła mu kanapki i herbatę i wiele innych rzeczy, o których nie napiszę. On po pracy szedł do samochodu i jeśli ona nie zdążyła się przebrać, odjeżdżał sam.  Mariola jechała autobusem, dźwigając wszystko, co ukradła. On miał jakieś specjalne zamówienia od sąsiadów i znajomych i na tym zarabiali.

Dzień po dniu widzieliśmy, jak ten facet się nad nią znęca. Raz przechodził koło niej i kopnął w pojemnik, na którym siedziała. Upadła na posadzkę, boleśnie się tłukąc. Innym razem popchnął ją na maszynę i uderzyła głową w metalową obudowę. Przychodziła do pracy posiniaczona, mówiła, że bije ją również teściowa.

Chciałyśmy jej pomóc, chciałyśmy świadczyć w sądzie, prosiłyśmy, żeby od niego odeszła i zgłosiła sprawę o znęcanie. Była na nas jeszcze bardziej zła. 

Wreszcie majster załatwił to po swojemu, proponując wypowiedzenie za porozumieniem stron.  Zwolnili się obydwoje.

Odejście z pracy tej pary przyjęliśmy z wielką ulgą.