rusza taśma już od rana

Będą wspomnienia. Niektórzy uważają, że nie warto wracać myślami do wspomnień, nie warto opowiadać o tym, co było, trzeba żyć dniem dzisiejszym i na tym się koncentrować.

To, że opowiadam o swoim życiu, nie znaczy przecież, że teraz już tylko wspominam i czekam na śmierć. Z opowiadaniem mam tak jak ze zdjęciami – lubię oglądać te sprzed minimum dziesięciu lat, natomiast aktualne nie bardzo mi się podobają. Lepiej mi się pisze o przeszłości niż o codzienności.

Będzie dużo, pewnie kilka rozdziałów.

Szukałam pracy jak najbliżej miejsca zamieszkania, to było moim priorytetem, i dlatego zatrudniłam się w mleczarni.  Ogłoszenie o naborze pracowników fizycznych znalazłam w gazecie. Poszłam, zaniosłam podanie i zostałam przyjęta. Był początek roku, zaczęłam pracę drugiego stycznia.

Budynek produkcyjny był wielką halą, otoczoną rampami. Na dole znajdowały się maszyny do nalewania mleka, na górze biuro kierowników zmiany, laboratorium i tanki. Tanki, czyli ogromne pojemniki z mlekiem, które spływało rurami na dół do maszyn, gdzie było rozlewane do butelek. W tej samej hali stały urządzenia do rozlewania jogurtów i serków homogenizowanych oraz pompa do nalewania mleka do konwi. W innych pomieszczeniach była twarożkarnia i masłownia.

Dostałam robocze ubranie, biały płócienny garnitur, gumofilce i kufajkę, czepek i rękawice. 

Majster postawił mnie przy taśmie obok jakiejś dziewczyny, kazał mi ściągać z taśmy butelki z mlekiem i układać je w plastikowych pojemnikach. Na hali panował niesamowity hałas, szczęk szkła i  huk maszyn, panowało przenikliwe zimno, mokra posadzka usłana była odłamkami butelek.

Po dziesięciu minutach pracy łapiąc butelkę z pękniętą szyjką rozcięłam sobie rękę. Krew lała się na inne butelki i wkrótce operator musiał zatrzymać taśmę, bo wszystko było zalane krwią. Zanim nauczyłam się odbierać, przez miesiąc miałam ciągle poranione dłonie. Mleko z rozbitych butelek często wlewało się nam do butów i praktycznie cały czas pracowałyśmy mokre.

W trzeci dzień pracy zginęły mi gumofilce i kufajka, nie mieliśmy zamykanych szafek i nikt nie odpowiadał za pozostawione rzeczy. Pracowałam więc w gumowcach, które były całe przez chwilę, potem pocięłam je, chodząc po szkle. Zginęły mi również bloczki na regeneracyjne zupki. Nikt mi nie powiedział, że należy pilnować swoich rzeczy i w pierwszym miesiącu pracy byłam ofiarą  numer jeden.

Mężczyźni, pracujący w mleczarni, byli prymitywnymi chamami. Wszyscy bez wyjątku. Dotyczy to również majstrów, kierowników, wózkarzy i mechaników. Prezesa nie znałam. Bezlitośnie wykorzystywali każdą okazję, by załapać się do lżejszej pracy. Zarabiali więcej od kobiet, nie sprzątali swoich stanowisk, odnosili się do nas wulgarnie i bezczelnie. Wielu z nich było okaleczonych w wypadkach. Mieli poucinane palce a na twarzach blizny od różnego rodzaju urazów powstałych często z  nieostrożności lub po pijanemu. 

Dziewczyny przeważnie nie pochodziły z Krakowa. Mieszkały na stancjach opłacanych przez zakład. Były niezwykle pracowite, dzielne, gotowe do pomocy. Czasem,  pomimo hałasu,  śpiewałyśmy przy taśmie lub usiłowałyśmy rozmawiać, przekrzykując nieznośny brzęk butelek. Prawie nie było mężatek. Prawie żadna nie miała dzieci. Przy tak ciężkiej pracy nawet, jeśli któraś zaszła w ciążę, traciła dziecko zanim dotrwała do 12 tygodnia, bo dopiero wtedy można było dostać przeniesienie na lżejszy dział.