rusza taśma..(2)

Czas

Pracowaliśmy na trzy zmiany, produkcja trwała od 6  do 23, nocna zmiana sprzątała. Nigdy nie chodziłam na noce, pracownik przydzielony do konkretnej grupy pracował zawsze z tymi samymi ludźmi. Pierwsza  zmiana trwała tydzień i obejmowała również sobotę i niedzielę, w poniedziałek szło się na drugą zmianę i dopiero w następną sobotę i niedzielę było wolne, czyli co dwa tygodnie dwa dni wolnego.

Zaczynałyśmy od szóstej. Po podpisaniu listy schodziłyśmy na dół sprzątać chłodnie i skręcać maszyny, rozebrane nocą przez ekipę myjącą. Lubiłam to – tylko rano stal lśniła czystością, czuć było ostrą woń sody kaustycznej i podchlorynu, podesty były suche, w czystej wodzie moczyły się uszczelki do nalewaków.

Gorzej było w chłodni – tam całą noc trwało wydawanie wyrobów, nad ranem posadzka pełna była szkła i rozlanego mleka. Należało najpierw dokładnie wszystko zamieść brzozowymi miotłami a potem wymyć wodą z węża. Nie wiem, dlaczego nie robili tego wózkarze, wszak to było ich miejsce pracy.

Za halą produkcyjną stały blaszane beczki na stłuczkę, co rano toczyłyśmy je i ustawiałyśmy koło taśmy. Do południa zapełniały się szkłem.

Od wiaty do chłodni.

Na wiacie stały przywiezione przez wózkarza palety z butelkami. Na jednej zmianie było około stu palet. Na palecie stało w słupkach trzydzieści skrzynek. Wrzucało się  te skrzynki na taśmociąg prowadzący na halę. Gdyby nie przenikliwe zimno, byłaby to całkiem niezła praca, przynajmniej było sucho. Czasem przytłukłam sobie stopę paletą, które należało składać w stos.

Taśma prowadziła do maszyny wyciągającej butelki ze skrzynek.  Na dole pracowała myjka czyszcząca skrzynki, na górze butelki sunęły do myjni, gdzie stały dwie dziewczyny i szybkimi ruchami nakładały je na myjące elementy. Należało brać jednocześnie cztery butelki,  włożyć je do rowków, poprawić, jeśli było trzeba, i nadążyć, pilnując jednocześnie, czy te wychodzące z bębna są czyste. Nigdy się tego nie nauczyłam  i było to jedyne stanowisko na całej produkcji, gdzie mnie nie posyłano, ponieważ  bezustannie zatrzymywałam produkcję uważając, że butelki są niedomyte lub popękane. 

Nalewakiem zajmował się operator, jego praca polegała między innymi na założeniu aluminiowej taśmy, z której wycinane były kapsle – białe do mleka chudego i żółte do tłustego. Operator zmieniał datowniki, uzupełniał folię i pilnował, aby mleko było nalane do pełna. Od czasu do czasu brał butelkę z taśmy, upijał trochę mleka i podstawiał ją z powrotem do zamknięcia. Kiedy mu powiedziałam, że to jest wstrętne, odrzekł, że ja również jestem wstrętna bo się do wszystkiego dopierdalam. Wreszcie obciął sobie gilotyną do kapsli dwa palce i jego miejsce zajęła sympatyczna dziewczyna spod Krzeszowic. Lubiłam z nią pracować.

Szybko, bez patrzenia w dół układałam butelki w skrzynkach, naciskałam pedał blokujący taśmę i pojemniki toczyły się do chłodni, gdzie  były odbierane przeważnie przez jakiegoś mężczyznę, ale nie zawsze. Zdarzało mi się i to robić, choć kiedy w chłodni była dziewczyna, zmieniałyśmy się solidarnie co pół godziny. Pojemnik z mlekiem ważył koło piętnastu kilogramów. Trzeba je było układać na paletach. Pamiętacie, na wiacie było około stu palet więc w chłodni było niewiele mniej.

Całą taśmę, od początku do końca, obsługiwało 10 osób. 

Miałyśmy jedną przerwę śniadaniową, przeważnie o dziesiątej. Mleczarnia miała całkiem przyzwoity pokój śniadań, gdzie pani obsługująca to miejsce gotowała mleko i robiła herbatę. Na początku można było znieść sobie na dół na produkcję kubek z kawą czy z herbatą, potem tego zabroniono. Mogłyśmy bez ograniczeń pić mleko i jogurty i jeść serki.

Kiedy kończyła się zmiana, mleko chlupało w gumowcach, kufajki były przesiąknięte, spodnie czarne od opierania się o taśmę, bluza poplamiona krwią. Prawie zawsze bowiem zdarzyło się jakieś skaleczenie, nic szczególnego, ale na białym to było widać. Ranę chwilę trzymało się przyciśniętą do fartucha, jeśli nie przestawała krwawić, wołało się na majstra o plaster lub bandaż.

Wchodziłam do szatni, zrzucałam z siebie te śmierdzące rzeczy i stawałam pod gorącym natryskiem. Nie widziałam uciekających karaluchów, nie przejmowałam się, że znów mi zginął ręcznik. Wycierałam się czystym, bawełnianym fartuchem. Druga zmiana czasem nie miała się w co ubrać ale mnie to nie obchodziło. 

Jechałam dwa przystanki i tam miałam przesiadkę. Kiedy już byłam w „naszym” autobusie, natychmiast zasypiałam, na szczęście jechałam do samego końca i czasem budził mnie kierowca.