rusza taśma.. (6)

Mleczarnia była dzień i noc strzeżona przez portierów, którzy mieli sprawdzać wyjeżdżające samochody i wychodzących ludzi. Kiedy kończyliśmy pracę, portier stał oparty o drzwi swojej kanciapy i uważnie nam się przypatrywał. Czasem kazał otworzyć torebkę lub siatkę i zaglądał, co też tam niesiemy.

Tak, jak teraz kupuję torebkę, aby zmieścić do niej teczkę A4,  wówczas kupowałam taką torbę, aby weszła na stojąco litrowa butelka i zostało jeszcze trochę luzu na wierzchu. Najprościej było zabrać na zakupy pustą butelkę i mierzyć. Obok oczywiście musiało być miejsce na wiele innych rzeczy, ale wysokość była najważniejsza.

Po dwóch czy trzech dniach pracy jedna z dziewczyn widząc, że ja widzę, że kradną, nalała mi do butelki po mleku śmietany kremówki i wręczając, powiedziała – nie cuduj tylko weź dziecku, jak nie weźmiesz to nie będziesz tu mieć życia.

Butelki zatykało się kapslem i zabezpieczało palcami z gumowych rękawic. Wystarczyło tylko wsadzić taki łup za pasek od spodni, schować pod kufajkę i zanieść do szatni.

Kiedy pierwszy raz szłam po schodach z tą kradzioną śmietaną, myślałam, że dostanę zawału, tętno mi waliło jak oszalałe i w połowie drogi czułam, że wszyscy, po prostu wszyscy się na mnie patrzą. Nikt się nie patrzył bo każdy niósł to, co sam ukradł.

Na butelkowni kradliśmy mleko, jogurty i serki homogenizowane. Oprócz tego kolorowe, aluminiowe taśmy z wyciętymi kółkami, które w zależności od potrzeb  służyły za dekorację remizy na zabawę  albo do odstraszania szpaków z czereśni.

Pewnego razu siedzieliśmy w pokoju śniadań i kolega zapytał, co mam takie opory, przecież wszyscy biorą i się nie zastanawiają. Odparłam, że religia mi na to nie pozwala. Myślał, myślał, w końcu spytał – wiem, że jest taka sekta, gdzie nie jedzą mięsa ani nawet mleka, ale nie pamiętam, jak się nazywa, o co w tym chodzi?

O siódme przykazanie – odparła jedna z koleżanek. Wtedy rozpętała się dyskusja, czy to, co robimy, jest kradzieżą, czy nie.

Nie miałam wątpliwości, akurat miałam za sobą rozmowę  z pięcioletnim wówczas synkiem.

Kiedy zobaczył, że wyciągam z torby śmietanę i serki, zapytał – kupiłaś mi serek? Przyniosłam z pracy – odparłam bez zastanowienia. A zapłaciłaś za niego? Nie. To ukradłaś.

Wynoszono nie tylko produkty spożywcze, także folię, papier i środki chemiczne.

 Koleżanki z innych działów przynosiły mi do szatni ser albo masło. Wystarczyło tylko włożyć do torby, przykryć byle czym, na przykład sweterkiem i iść do domu.

Z niewiadomych powodów byłam najczęściej sprawdzaną na bramie osobą, doszło do tego, że nikt ze mną nie chciał wychodzić z pracy. Oczywiście nigdy nie przyłapano mnie na kradzieży, bo zaglądanie do torby było wyłącznie formalnością, portier nie chciał widzieć tego, co niosłam w siatce  ale jednak stres był straszny.  Inni ludzie przechodzili śmiało z reklamówką pełną brzęczących butelek i nikt się nie czaił.

Nie sadzę, aby była choć jedna osoba, która nie kradła.

Na produkcję od czasu do czasu zaglądał prezes lub kierownik oprowadzający wycieczkę. Na godzinę przed planowaną wizytą sprzątaliśmy starannie całą halę i kto brudniejszy leciał do szatni się przebrać. Romka na czas wizytacji gdzieś zawsze zamykali.

Pewnego dnia przyszła do pracy Mariola, przeraźliwie chuda dwudziestolatka z oczyma na pół twarzy, z poważną wadą wymowy.

I aż się boję o niej pisać.