znów o tych kotach

To miejsce teoretycznie przeznaczone jest na kubek z kawą.

Nie do końca ufam moim zwierzętom. Kiedy mieliśmy psy, czasem kłóciłam się z mężem, który beztrosko zostawiał otwartą bramę nie przejmując się, że psy mogą wybiec na drogę.

Po pierwsze – mogły. Prawie każdy pies reaguje na biegnącego człowieka, wystarczyłoby, aby chodnikiem ktoś biegł albo przechodził ktoś z innym psem  i już nasze pieski polecą zobaczyć, co też się ciekawego dzieje.  Mąż twierdził, że one nie są agresywne i nic nikomu nie zrobią. Ale ludzie o tym nie wiedzą i mogą się bać. Kto nie bałby się dwóch wybiegających wilczurów? Poza tym psu coś się może stać, np. może wpaść pod samochód albo dostać od kogoś zdesperowanego kamieniem.

Wtedy jeszcze nie było obowiązku wyprowadzania psów w kagańcu a na wsi to już się psami nikt nie przejmował, przeważnie bywały uwiązane na łańcuchu do budy i puszczane na noc. Te kłótnie zdarzały się u nas bardzo dawno temu, ale myślę, że moje argumenty są i dziś racjonalne. Uważałam, że pies może zaatakować zupełnie nieoczekiwanie, na przykład, jeśli dziecko wsadzi mu palec do oka albo skoczy na ogon. Jest to dość krzywdzące dla naszych psów, bo obydwa na widok pewnego łobuziaka zgodnie uciekały zaszywając się pod agrestem.

Z kotami mam inaczej bo co taki kot może zrobić ale i tak rozumiem, że nie wszyscy mają obowiązek je kochać. Taki Kiciul na przykład potrafi nocą wejść przez okno do pokoju gościnnego i wymościć się na gościu. Staram się o tym pamiętać i mówię gościowi – nie wystrasz się, jeśli koło północy coś zacznie ci tłuc w szybę. Jak mu nie otworzysz to się zniechęci i pójdzie tłuc do kogoś innego. Gwarantuję natomiast, że na pewno żaden kot nie załatwia się w domu. W sumie łatwiej mi pobawić się kilka razy na dobę w „wpuść kotka wypuść kotka” niż kupować żwirek i sprzątać kuwety.

Ale nie ma lekko. Trzeba pamiętać, ze kotek to nie tylko puchate mruczenie na kolanach, śmiech, gdy wyrywa pieniądze i chce liczyć razem kasę albo pędzi po podłodze  za światełkiem lasera.  Jeszcze wierność – tak tak, Kiciul nie odstępuje mnie na krok, kiedy się kąpię, wali łapami w drzwi łazienki, potem czeka cierpliwie i prawie za każdym razem zapominam, że on tam jest, i biedny dostaje tymi drzwiami, kiedy wychodzę. A zresztą co ja będę pisać, wszystko to już było napisane sto razy. 

Najzabawniej jest z kartonami. Wiecie, jak najłatwiej złapać kota? Wystarczy na środku pomieszczenia postawić tekturowe pudełko, zwierzak wskoczy tam w sekundzie i będzie darł dno pazurami. Tak było i ostatnio.

Nie zwracałam za bardzo uwagi co wyczynia, ponieważ byłam zajęta, aż kątem oka dostrzegłam w pokoju coś brązowego pod stołem. Złapałam rozbawionego kota i ze słowami – a cóż to się stało – wyniosłam go na ganek. Założyłam rękawiczki i wzięłam papierowe ręczniki, chcąc sprzątnąć to, co narobił kot. Zmartwiłam się bo to oznaczało, że być może jest chory a jednocześnie zdziwiłam się,  ponieważ nic nie było czuć.

Kiciulek został wyrzucony z domu, ja poszłam sprzątać coś, co okazało się tylko  kawałeczkiem tektury, przyniesionym  w pyszczku pod stół  dla zabawy. I tak to jest z zaufaniem.