o postanowieniach i wyrzeczeniach

magnes, którym umocowane jest zdjęcie na lodówce, nie ma związku z postanowieniem

Moje postanowienie noworoczne (pierwsze w życiu) trzymam na lodówce ku przestrodze, aby się więcej nie wygłupiać. Zainteresowanym mówię – nie chodziło o przywrócenie smukłości ud, skądże, chodziło o opaleniznę. Ha ha. Co mam mówić.

Jestem pełna podziwu dla kobiet, które z determinacją ćwiczą i odmawiają sobie smakołyków, na przykład Zgaga i Iw.

Bezczelnie śmieję się z koleżanki, która wymyśliła sobie, że pójdzie na piechotę do Częstochowy, aby się w ten sposób odchudzić. Ja zawsze myślałam, że w pielgrzymce niesie się troski, kłopoty i podziękowania, a tu masz, sadło też można.

W środę popielcową jedliśmy rybę z piekarnika z warzywami. Noooo, powiem Wam, że tak to ja mogę pościć.

Umartwiałam się segregując dokumenty i drobiazgi w szufladach. Nie cierpię tego robić. Mogłabym się zamienić i umyć komuś 5 okien za wysprzątanie pięciu szuflad. Ale nie mam wyboru, okna umyłam wczoraj. Nie wiem, czy to dobrze o mnie świadczy, że cieszę się z czystych okien i porządku w szufladach. Taka natura, cieszę się z byle czego.

Na onetowym blogu znów pełno. Niektóre komentarze mnie przytłaczają bo tam jest inaczej niż tu. Tam wchodzą ludzie pierwszy raz i przeważnie ostatni, mają więc okazję pochwalić się lub pożalić anonimowo, tak, jak dawniej w pociągu. Kiedy nie było słuchawek i telefonów, ludzie opowiadali sobie różne historie, potem wysiadali i zapominali o słuchaczach. A słuchacz został i zastanawiał się, czy to prawda, czy fantazja, i jakie to życie jest pełne niespodzianek. A tu mamy prawie zawsze jak w wigilię.

Wyrzucenie notki na onet przekłuwa mi balonik z pychą, wśród hejterów są uwagi pełne konstruktywnej krytyki, choć przecież ja nigdy nie twierdziłam, że jestem pisarką bo jestem rolniczką. Wyhodowanie dorodnego  zboża i zebranie plonu jest równie trudne i ryzykowne, jak napisanie książki i wydanie jej.