wymagające ciasto

Jeśli ktoś potrafi zrobić dobre  drożdżowe to zrobi każde ciasto. Drożdżowe jest najtrudniejsze.

Mama zarabiała ciasto na pączki w emaliowanej wanience. Fascynowało mnie wyrabianie, przeobrażenie z ciągnącej się brei w elastyczną, gładką, błyszczącą kulę. Mama stawiała ją na nalepie, przykrywała cienką ściereczką i zabraniała się zbliżać. Bo opadnie. Byłam strasznie ciekawa tego wyrastania, czekałam, kiedy mama wyjdzie na chwilkę z kuchni, żeby choć odrobinkę uchylić ścierkę i zajrzeć, czy ciasto  już się rusza.   Dlatego pamiętam poirytowany maminy głos mówiącej do babci – weźcie ją stąd bo wreszcie nie wytrzymam i jej coś zrobię.

Babcia zabierała mnie do swojej izby, znajdując jakieś zajęcie. Jeśli dziadek Fabian akurat robił miotły, pozwalał mi z resztek brzozowych gałązek robić malutkie miotełki i nawet zawiązywał je drutem tak, jak prawdziwe.

Tymczasem ciasto wyrosło, mama lepiła w dłoniach niewielkie kulki z marmoladą w środku i układała je na stolnicy. Kolejny raz musiały rosnąć, a  na blasze rozgrzewał się smalec. I znów stanowczy zakaz zbliżania się do pieca – dzieci, od smażenia daleko, tłuszcz pryśnie i się zapali, albo wystarczy, że się dotknie i nieszczęście gotowe! Jak to straszliwie boli, jakie z tego są blizny!

W ciasnym, pełnym dzieci domu te środki ostrożności były konieczne i do dziś jestem bardzo wdzięczna mamie za tę troskę. Dzięki temu nauczyłyśmy się przewidywania i wiedziałyśmy,  jak chronić swoje dzieci przed wypadkiem, czego nie należy trzymać w zasięgu małych rączek a z czym należy po prostu dziecko oswoić.

Wielkie, brązowe kule z chrupiącą skórką były tak puszyste, że można ich było zjeść naprawdę dużo. Wiaderko pączków na taką rodzinę to jest nic, a jeszcze kuzyni, koleżanki dziewczynek, ciotka i sąsiadka? Dom mojej babci był zawsze otwarty i mimo ciasnoty przewijało się tam mnóstwo przesympatycznych ludzi. W odwiedziny wpadali, lubiliśmy się.

Czasem mama robiła parowce, czyli kluski z ciasta drożdżowego gotowane na parze. Jedliśmy je z przepysznym sosem z królika. Tych klusek nikt w górach nie znał, mama „przywiozła” je z Zachodu.

Moja teściowa z Podlasia robiła podobne ale na słodko, z dżemem. 

Piekłam często byle jakie ciasto drożdżowe, gdy koło domu ganiała chmara wakacyjnych dzieci. Byle jakie czyli mało cukru, mało jajek, jakieś owoce na wierzch, na to kruszonka i już, a lepiej jeszcze bułki albo rogaliki. Na blachę wchodziło 20 a znikały błyskawicznie. Dzieciarnia łapała po kilka i biegli dalej – do bazy, na rower albo do dziś nie wiem gdzie.

W tym tkwi tajemnica drożdżowego – tym lepiej rośnie im mniej obciążone. Musi też mieć ciepło i wymaga długiego, energicznego wyrabiania. U nas w wakacje bywały dzieci w różnym wieku i pamiętam dwie dziewczynki, które rwały się do pomocy. Dziś, dorosłe,  świetnie sobie radzą z każdym wypiekiem i słyną ze znakomitych drożdżówek.

Pączków i faworków nie lubię smażyć bo przeraża mnie oblepiający wszystko tłuszcz. Ale robiłam, wychodziła mi nawet ta jasna obrączka, świadcząca o tym, że ciasto jest dobrze wyrobione. Poza tym – teraz nie ma kto ich jeść, wszyscy skrupulatnie liczą kalorie.

A co u Was?