między dobrocią a naiwnością

Na deptaku w jednym z nadmorskich kurortów na białej ławeczce siedział akordeonista. Na twarzy miał ciemne okulary a obok siebie białą laskę. Przed nim stał otwarty futerał, do którego ludzie wrzucali pieniądze.

Za ławką stał rower. Pewnego dnia, gdy nagle zaczął padać deszcz, akordeonista pozbierał swoje rzeczy, wsiadł na rower i odjechał.

Myśleliśmy zawsze, że ten człowiek jest niewidomy i widząc go jadącego na rowerze poczuliśmy się oszukani. Ale przecież nikt nie pytał i nie sprawdzał, wystarczyły te dwa rekwizyty – laska i okulary, aby wysnuć wniosek, że jest to kaleka usiłujący grą zarobić na utrzymanie.

Każda próba oszustwa budzi oburzenie, a najbardziej oszustwa związane z wykorzystaniem miłosierdzia,  kiedy ktoś dla korzyści usiłuje coś ugrać na ciężkiej chorobie, kalectwie czy nawet śmierci.

Nie wiadomo, kiedy zaczyna się nadużycie i zawsze można doszukać się usprawiedliwienia – symulantka nie jest perfidną, wyrafinowaną osobą tylko jest chora psychicznie. Łatwiej to znieść, usprawiedliwiając własną naiwność.

Konkurs na blog roku przez kilka lat był idealnym miejscem do takich nadużyć. Czy ktoś odważył się weryfikować blogi, na których widniały zdjęcia z cierpiącymi dziećmi, opisy nieszczęść a nawet fotki z pogrzebów? Tak, kilka osób trzeźwo usiłowało dać do zrozumienia, że nie wszystko, co napisane, musi być prawdziwe. Natychmiast podniósł się krzyk – jak można tak zazdrościć, zamień się wobec tego, jesteś bez serca! Lepiej więc milczeć i machnąć ręką - a róbcie sobie co chcecie.

To chyba jest najtrudniejsze – odważyć się zweryfikować apelującą o pomoc  osobę,  poprosić o rozliczenie. Bo to takie nieszlachetne, jak można być tak nieczułym w obliczu cierpienia.

Przez oszustów cierpią zwyczajni, uczciwi, biedni ludzie, którzy wstydzą się wyciągać rękę po pomoc.

W tym miejscu kłaniam się nisko osobom, które nieproszone zostawiają na oknach potrzebujących sąsiadów i znajomych siatki z zakupami, zabierają dzieciaki na wakacje, wykupują recepty a nawet wsuwają do kieszeni sąsiada banknoty.  Byłam świadkiem takiej właśnie sceny – witały się dwie kobiety, zamieniły z sobą kilka słów i młodsza objęła starszą a po chwili odeszła mówiąc, że się śpieszy. Starsza po chwili wsunęła rękę do kieszeni płaszcza i wyjęła banknot, którego tam wcześniej nie było.  Dla jednego nic takiego, cena obiadu w restauracji, dla drugiego – obiady na cały tydzień.

Może to o to właśnie chodzi - nie szukać daleko tego, co jest w pobliżu.

Rok temu spontanicznie,  bez przygotowania i bez świadomości, jakie to trudne,   organizowałam wycieczkę dla chłopaka na wózku. Gdybyście mi nie zaufali, wycieczki by nie było. Gdyby rodzice chłopaka nie uwierzyli, że są ludzie, którzy całkowicie bezinteresownie chcą sprawić komuś radość, tej radości by nie było.

Udało się,  każdemu z nas śmiała się gęba i poczuliśmy to samo – warto było! Ale i tak w hotelowym pokoju w obecności wycieczkowiczów sumowałam paragony bo zaufanie zaufaniem, a rozliczyć się trzeba.

pamiątka z wycieczki