mnie tam nic nie rusza

Pozwolę tu sobie zacytować wybrany na szybko kawałek z pierwszego bloga wraz z komentarzami. Robię to po to, by pokazać, jak tam wyglądała dyskusja. Chce mi się śmiać z samej siebie ale i tak bardziej z tych, którzy czuli wówczas powołanie, aby uświadomić mi, że nie powinnam pisać. Celowo nie wkleiłam całej dyskusji. Kawałek taki sobie, szału nie ma, ale nie ma też powodu, by tak jechać po autorce. Obrońcom  serdecznie dziękuję i mam ochotę serdecznie wyściskać wszystkich, którzy ze mną zostali tak długo.
Teraz rozumiecie, dlaczego nie bardzo przejmuję się różnymi docinkami? Kwestia przyzwyczajenia.

I wszystko się popsuło

31 października 2010

Klaudia była wściekła, bo jej mieszkanie kolejny raz zalała woda z zepsutej pralki. Za pierwszym razem Mateusz coś tam pogrzebał, potem przyprowadził kolegę, który ponoć znał się bardziej i obydwaj na zmianę zbierali wodę próbując uruchomić sprzęt aż wreszcie się im udało. Dziewczyna nie chciała mu robić przykrości, bo prościej by było wezwać fachowca lub kupić nową pralkę, ale skoro chciał pokazać, jak się na wszystkim zna to proszę bardzo – walcz!

Po kilku praniach historia się powtórzyła – łomot wirowania słychać było  w całej okolicy a za chwilę podłoga znów była zalana. Dziewczyna tym razem znów chciała zadzwonić po fachowca, ale Mateusz  zapewniał, że się tym zajmie i to w najbliższym czasie. Nie zajął się  aż kiedyś wspomniała o tym w obecności jego ojca, który się zdziwił – pralka chyba kosztuje grosze, jaki jest sens się męczyć?

- Dla jednych grosze a dla innych cała pensja – wtrąciła mama Mateusza, która najlepiej ze wszystkich orientowała się w cenach.

 - Ludzie sami naprawiają sprzęt, nie każdy ma takie lewe ręce jak ty – dodała jadowitym głosem i zaczęła opowieść o sąsiedzie, który wszystko w domu potrafi zrobić sam.

- Jak chcecie to wam mogę pomóc – zadeklarował Tadeusz choć nie wiadomo było, czy chce młodym kupić nową pralkę czy naprawić starą.

- Ty to na pewno pomożesz, chyba jeszcze bardziej zepsuć! – jego żona i tym razem mu nie darowała.

Pralka się psuła złośliwie zawsze wtedy, gdy Klaudia miała pełen kosz brudnych rzeczy a jej szafa wyglądała jak po pakowaniu na długie wczasy. Tym razem było podobnie. Mateusz miał ważne  zajęcia i pamiętając obietnicę ojca, zadzwonił do niego.

- Tato, ja nie dam rady a Klaudia się wścieka bo znów jej zalało mieszkanie, czy mógłbyś tam podjechać i jej pomóc?

Tadeusz zapukał i wszedł na wściekłe „proszę cumować”! Roześmiał się i stał z tym uśmiechem na twarzy, bo to, co zobaczył, wprawiło go co najmniej w zakłopotanie.

Klaudia stała na środku mokrej podłogi. Na gołe nogi miała włożone wysokie gumowe kalosze i była prawie naga. Te satynowe ciemnozielone bokserki, które na sobie miała, były niesamowicie seksowne, biały top na cieniutkich ramiączkach bardziej odkrywał niż zasłaniał jej ciało a w połączeniu z  kaloszami całość była niezwykła.

- Myśli, że jestem tak starym dziadem, że widok kobiecego ciała już nie robi na mnie wrażenia czy co? – przemknęło mu przez głowę.

- Przepraszam pana, zaraz się ubiorę, tak mi się wygodniej zbierało wodę – tłumaczyła się widząc jego spojrzenie i jednocześnie zrzucając z nóg kalosze. Mignęły mu jej szczupłe, opalone, bose stopy, zobaczył smukłe uda, pasek gładkich pleców nad zielenią atlasu i już zniknęła za drzwiami sypialni.

Zanim wróciła, załatwił przez telefon to, co trzeba i poprosił o kawę. Rozmawiało się im zupełnie inaczej niż u niego w domu. Nigdy wcześniej nie widział w Klaudii kobiety bo była dziewczyną jego syna a dziś nie mógł od niej oderwać wzroku. Kiedy nachyliła się nad nim, poczuł zapach jej włosów i wiedział, że trudno mu będzie ten zapach zapomnieć. Rozmawiali o jej samodzielności bo ona nie ma już rodziców i od kilku lat była całkiem sama. Spoważniała i zasmuciła się wspominając ojca a on ujął jej dłoń w geście pocieszenia i gładził jej nadgarstek czując pod palcami cieniutkie żyły.

 Wypili  espresso, potem herbatę a  hydraulik kończył montować nową pralkę.

Te dwie godziny całkowicie zmieniły życie nie tylko Tadeusza.