znów o tych kotach

Ta mała kotka, która nie jest nasza, na pewno zna się na zegarku. Kiedy tylko Krzysiek wjeżdża do bramy, ona nie wiadomo skąd przybiega i czeka koło garażu. Potem asystuje, biegając za nim przy pakowaniu samochodu na jutro, co nie zawsze dobrze się kończy. 

Kociarze wiedzą o czym piszę – kot plączący się pod nogami uczy człowieka szurania i ostrożnego chodzenia, choć mnie się wiele razy zdarzało nadepnąć na zwierzaka bo  nie umiem chodzić wolno i ostrożnie, a wtedy jest wrzask nieludzki.  

Niesie więc Krzysiek przed sobą kilka zgrzewek kawy, chodniczek śliski, w ręce zimno a przed nim biegnie ta mała i tak chodzą w kółko – garaż, samochód, piwnica. Kiedy on się zatrzymuje, ona również przystaje i patrzy wyczekująco a gdy on coś liczy stojąc, mała miauczy, poganiając go.  Wreszcie  kończy załadunek i wsiada do auta, aby wjechać do garażu a ta mała biegnie na ganek i siada na belce.

Krzysiek wchodzi do domu i pyta, czy jest coś dla głodomora a ja odpowiadam niezmiennie – nie karm obcych kotów! Chyba dawno uznał, że ta mała nie jest obca bo bierze miskę z karmą i wynosi na ganek.

Przez ostatni miesiąc Kiciulek zachowywał się jak prze-łobuz, skakał po półkach, strącając z nich co się dało strącić, polował na nas w korytarzu (nie ma śmiechu, idzie sobie człowiek i niesie kubek z gorącą kawą a zza drzwi znienacka wyskakuje małe głupie i biegiem przez dom, i huzia na fikusa aż liście lecą a robaki z ziemi kwiatowej mdleją z przerażenia), potem z rozpędem na szafę tylko po to, aby z niej skoczyć na akwarium i z powrotem na szafę.

Wreszcie kończyło się tym, co zawsze, czyli za futro i na pole. Tam przeważnie nie tylko marznie ale i dostaje łomot od innych kotów. Potem jest grzeczny przez jakiś czas, aż się boję, czy wszystko z nim w porządku. 

tylko na kocyku!

Proszę - da się nie rozwalać na pościeli? Da się!