jak nie odnawiać tapicerki

prawie całkiem dobre

Zdolności manualnych nie mam i wszelkiej dłubaniny nie cierpię ale od jakiegoś czasu diabeł mnie kusił, aby odnowić krzesła, które ostatnio służyły głównie kotom do ostrzenia pazurów. Zatłukę te koty kiedyś, ale nie o to chodzi.

Pewnego paskudnego dnia, gdy wszyscy bez wyjątku wściekli się z powodu śniegu i mrozu, (wszak w naszej strefie klimatycznej w połowie marca ma być trawa po kolana, w trawie malutkie puchate króliczki kicające między bocianami a wszystko to skąpane w słońcu, o bzykaniu i skowronkach nie wspomnę bo to takie naturalne) no więc, gdy wszyscy byli wściekli a ja nie, poczułam się głupio i postanowiłam coś z tym zrobić.

Znaczy się, z tymi odrapanymi krzesłami.

Popatrzyłam na nie od spodu, co zdarza mi się rzadko bo nawet jak je czasem przecieram  to robię to na oślep,  i odkryłam tam kilka śrub, którymi przymocowane było siedzisko do szkieletu czyli krzesła właściwego. Gdyby tak te śruby odkręcić a ten środek wyciągnąć,  na ten środek  założyć nowy materiał i przymocować go od spodu to potem wystarczy te śruby przykręcić z powrotem i krzesło będzie jak nowe! Łatwizna!

Trzeba tylko poszukać narzędzi i szmaty. Szmata znalazła się w szufladzie z zasłonami i firankami, przy okazji zrobię tam porządek. Jak skończę z krzesłami, oczywiście, nie wszystko naraz.

Sami widzicie, czym musiałam pracować. Skandal po prostu. Do tego jeszcze nóż, nożyczki, woda utleniona, bandaże i nerwosol, ale to później. Na razie radośnie i z zapałem zabrałam się do śrub. Udało mi się rozczłonkować pierwsze krzesło zadziwiająco łatwo i wtedy siedzący na szafie Anioł Stróż Niepociumanych ostrzegł mnie – nie wszystkie naraz bo się przemęczysz albo coś! Dyplomata, nie?

Materiał na stół, na niego siedzisko i cyk cyk cyk dookoła zszywaczem, łatwizna. Do momentu, gdy trzeba było zagiąć rogi. Z rogami to zawsze komplikacje. Do tego skończyły się zszywki i teraz zgaduj zgadula gdzie jest zapas. Całkiem możliwe, że w tym samym miejscu, gdzie był zszywacz,  czyli w szufladzie z lekarstwami! Trzeba jeszcze umieć je załadować ale na szczęście na stole stoi kopalnia wiedzy czyli laptop i wystarczy wklepać pytanie „jak załadować zszywki”. Pan w laptopie pokazywał, ja robiłam dokładnie tak samo (przy okazji zobaczyłam, co tam na fejsie i dowiedziałam się, że powinnam iść do okulisty a nie cieszyć się, że z powodu połamania okularów mogę się bez nich obejść).

Ale do brzegu. Szmatę  do brzegu tym zszywaczem elegancko ciach ciach ciach. Po pięciu minutach nie mogłam się ruszyć. Aniołku, puść mnie – poprosiłam, spoglądając na szafę. Nie było w tym sił nadprzyrodzonych, nie, po prostu w tym zapale przypięłam się  do stołu za bluzkę. Nóż, kombinerki i trach trach – spinacze skakały po pokoju jak pchły a ja znów byłam wolna i mogłam dalej obszywać.

Pięknie wyszło, zwłaszcza z wierzchu,  przecież wygląd krzesła od spodu nie ma znaczenia. 

Teraz wystarczyło tylko ułożyć szkielet  do góry kopytami, dopasować śruby, skręcić i gotowe. 

Dopasować. Ale jak to ma leżeć. Położyłam obok całe krzesło za wzór, tu ma iść taka śrubka, tu inna, ta, co spadła i potoczyła się za szafę. Gdzieś tu była kociuba do takich zadań właśnie.  Ha, jest śrubka! Ale i tak nie weszła, no nie weszła i koniec. Trzeba iść do garażu po wiertarkę i zrobić w szkielecie nowe dziury.

Na szczęście z szafy rozległ się stanowczy głos – nie męcz się już więcej, do tego trzeba siły!

Ale żeby tak całkiem tego nie zostawiać, wzięłam  śrubokręt i kombinerki i cyk cyk trach trach powyciągałam zszywki z siedzenia, z pół kilo tego było, szmata spadła i skręciłam wszystko elegancko  tak, jak było na początku.

Jeszcze tylko opatrzę sobie  palce i powyciągam spinacze z pięt. Do świąt zamierzam  obić krzesła, fotele i kanapę.