jak się bawić to się bawić

Kiedy słyszę rytmiczną muzykę, cała rwę się do tańca. Tupię nogami, wybijam rytm rękami i podśpiewuję. Czasem tańczę gotując, bo w kuchni zazwyczaj mam włączone radio.

Nie jest łatwo mieć za partnera człowieka, który nie ma poczucia rytmu i zabaw towarzyskich nie lubi. Kobieta ma wówczas do wyboru  - porzucić partnera przy stoliku i bawić się z innymi albo zaakceptować jedyny możliwy w takim związku styl taneczny „na słupa”. Polega on na tym, że pan stoi i podryguje a pani wywija obok niego.

Po kilku takich doświadczeniach doszłam do wniosku, że już lepiej siedzieć w domu i na tym się skończyło moje umiłowanie tańca bo  życie to nie tylko taniec, inne sprawy są o wiele ważniejsze.

Ale i tak mam w pamięci chwile, gdy się zapominałam. W tajemnicy Wam powiem, że dobrze jest mieć takie wspomnienia z młodości. Nie mówi się o tym kilkanaście lat a jak się już wspomni to można się jedynie pośmiać i tyle.

Razu pewnego wybrałyśmy się z moją ulubioną szwagierką do Czechosłowacji. Było to tak dawno, że tego państwa już nie ma na mapie. Straszne. A my obydwie młode, śliczne, faceci nas podrywali po prostu bez przerwy.

 Tak się jakoś zgubiłyśmy w Pradze i całkiem umęczone piłyśmy piwo w jakimś kawiarnianym ogródku, był czerwcowy wieczór, mężowie daleko od domu a w tej knajpce ktoś włączył muzykę. 

Po chwili dwóch przystojniaków wyrwało nas od stolika do tańca. Tam nie było parkietu, tańczyliśmy na chodniku a raczej na bruku i było fantastycznie aż do momentu, gdy z tego romantycznego nastroju wyrwał nas mocno przychrypnięty głos śpiewający całkiem po polsku

Maryna Maryna Maryna

w jaskini jak Janosik bym cię dymał

To wystarczyło, aby się szybciutko pożegnać i grzecznie wrócić w miejsce zakwaterowania.

Kolejny raz utrwalony jest na kasecie wideo. Całkiem możliwe, że ta kaseta już nie odpali po tylu latach więc opiszę ale  jak coś to się wyprę.

Wesele było z tych bardziej sztywnych „ą” i „ę” czyli każdy na każdego patrzy i nie wolno się wygłupiać bo wstyd i hańba.  Miałam na sobie naprawdę seksowną sukienkę. Seksowną to wcale nie znaczy, że obcisłą i z cyckami na wierzchu. Pozornie ta sukienka była całkiem niewinna i ciotkowata, w maleńkie kwiatuszki, ozdobiona białym kołnierzem, wiązana z tyłu, sięgała mi do kolan. Nie trzeba było nawet zakładać nic na ramiona wchodząc do kościoła.

 Ale – wystarczyło się ruszyć i dekolt się jakoś sam odsłaniał a  dół wirował ukazując uda do pasa. Pod spodem było kilka metrów tiulu i to wszystko kołysało i tańczyło wokół ciała. To było lato, byłam opalona i miałam na sobie bieliznę w transparentnym kolorze. Taka beżowa, no.

Ale do brzegu. Tak wszyscy siedzieli przy tych stołach smętnie i nawet nie pomogło śpiewanie marynarskich piosenek. Kto śpiewał? No kto – szwagier i ja. 
Jak my zaczęli wreszcie ze szwagrem hulać! Jeden kawałek, drugi, trzeci, aż się koło nas zrobiło zbiegowisko. Szwagier mówi, nie jest dobrze, co robimy? Ale co mieliśmy robić, po to jest wesele, żeby człowiek się bawił a nie siedział bucaty przy stole.

Kamerzysta wreszcie miał co filmować i się rzucił za nami z tą kamerą, my po całej sali, on za nami, my za filar, on za filar, a muzyka jeszcze szybciej, a moja spódnica jeszcze wyżej a kamerzysta na kolanach, no jasny gwint, musieliśmy ten taniec skończyć chociaż nie było przerwy bo może by nas wyklęli z rodziny albo coś.

Jak przerwaliśmy taniec to i muzyka przestała grać. Poszli wszyscy zgodnie na jednego do stołu a kiedy  skończyła się  przerwa, kamerzysta walnął kamerę w kąt i rzucił się  prosić do tańca. Wiadomo kogo. Nie szwagra, nie.  No ludzie kochani, jak ta kaseta działa to ja sprawdzę, czy oczepiny były nagrywane czy nie, ale chyba nie.

I takich zabaw Wam życzę, żeby było co wspominać!