znak

Zaczęło się jakoś na początku roku, kiedy spostrzegłam, że podłe krasnoludki mieszkające w szafie znów zwęziły mi wszystkie ubrania.

Głosem nieznoszącym sprzeciwu, wszak nie na darmo dawno temu ogłosiłam jedną jedyną zasadę „ja rządzę póki patrzę”, oznajmiłam wszem i wobec początek odchudzania siebie i męża swego. Dzieci są smukłe i zgrabne i mają na tyle rozumu, żeby się ruszać a nie głodzić.

Przestaję zatem gotować smakowite zupy, smażyć krokiety i kotlety a nawet gotować ziemniaki, ryż i makaron. O ciastach i lodach nie ma co marzyć. Będziemy się żywić papierem toaletowym, gumą i trawą, czyli chudym nabiałem, jajkami, gotowanym chudym mięsem i warzywami na parze. Fuj. Od samego układania jadłospisu zrobiło mi się niedobrze ale nic nie mówiłam.

Dzieci zrobiły sobie zakupy bo nikt mądry dobrowolnie nie chwyci się chudego twarogu  i skrzypiącej w zębach kiełbasy drobiowej, a tylko to było w lodówce. Jeszcze jakiś tuńczyk w sosie własnym o smaku papierowej torby, mleko o wyglądzie niebieskawej wody  i  jogurt zero procent tłuszczu zero procent cukru, którego nawet kot się nie tknie tylko oskarżycielsko patrzy na człowieka myśląc, że ten  chce go otruć.

Podwójne zakupy i podwójne gotowanie całkowicie zniszczyło nam życie kulinarne, już nie było wspólnego siedzenia przy stole bo kto wytrzyma, jak się mu patrzy w talerz albo ukradkiem wybiera z patelni co smakowitsze kąski?

Dnia ostatniego miałam koszmarny sen. W pewnym strasznym, traumatycznym miejscu po posadzce walały się sery i twarożki i jeździły po nich wózki widłowe a ja nie mogłam stamtąd uciec. Kiedy usiłowałam się wydostać, coś spadło mi na głowę i to już nie był sen tylko walnął mnie w pysk kinkiet wiszący nad łóżkiem.

Najpierw myślałam, że to był zamach ale przecież nie było mgły, więc teoria spiskowa odpada. Nic, tylko znak! Wszak podbite oczy są znakiem rozkładu szczęścia rodzinnego albo innych praktyk sadło – masło, więc niechybnie trafiła mnie lampa na opamiętanie czyli oświecenie umysłu.

Wstałam rano, ugotowałam przyzwoity obiad, upiekłam ciastka. Jeszcze niepewnie przechodzę pod żyrandolem, bo nigdy nic nie wiadomo. Limo na powiece przybrało kolor śliwki. A ciekawa jestem jak te ofiary przemocy chodzą na filmach w ciemnych okularach, przecież jak powieka jest spuchnięta to człowiek niewiele widzi a jakby tak jeszcze ciemne okulary to nic tylko psa na smycz i po legitymację do Związku Niewidomych.

Dobra, do brzegu.

Uderzona w głowę zrozumiałam to, co najważniejsze.  Nie ma co się głodzić bo to nic dobrego,  trzeba jak najszybciej wytępić kurduple z szafy i już.