parę słów o świętach

Do mamy albo do siostry można przyjechać bez zapowiedzi, do mnie też, bo przecież nie jedziemy obżerać się czy zaglądać ludziom w kąty, jedziemy w odwiedziny, uściskać się, usłyszeć co tam jak tam i to samo opowiedzieć. A jak przy okazji  podczas odwiedzin ktoś zajrzy to dołączy i czasem jest tak - mama z tatą są sami w domu, zajeżdżam do nich a po dwóch godzinach w maminej kuchni pełno ludzi, gwar, przekrzykiwania, śmiechy i radości co niemiara.

Zaraz ktoś zapyta - a jakby nikogo nie było w domu? A to pójdę do jednej siostry albo do drugiej, albo trzeciej albo czwartej a jak nie to do której kuzynki. 

W pierwszy dzień świąt wyruszyliśmy przed południem w kierunku Tarnowa. Nie wiem, jakie macie uczucie jadąc między ekranami?  (Wysokie ogrodzenie zbudowane po obu stronach autostrady) Bo ja miałam wrażenie, że jestem w jakimś nierzeczywistym świecie, w grze komputerowej. Prawie pusta trasa, nie widać nic po bokach tylko te płaskie powierzchnie i tor przed przednią szybą. Straszne uczucie. 

Nie ma zjazdu na Gorlice, objechaliśmy Tarnów wokół i przypomniały mi się słowa siostry - nie denerwuj się, gdy błądzisz bo to przecież znakomita okazja do poznawania nowych miejsc. Bo ja zawsze jak błądzę to okropnie się złoszczę. Nowej trasy nie ma jeszcze na mapach, dlatego błądziliśmy.

Przed Tarnowem zadzwoniłam do mamy chcąc się dowiedzieć, czy są w domu i dowiedziałam się, że właśnie jest lekarz u taty. W ostatnim miesiącu tata już był raz w szpitalu i został wypisany, a teraz znów poczuł się gorzej. 

Kiedy zajechaliśmy, taty już nie było w domu. Posiedzieliśmy z mamą a po południu pojechaliśmy do szpitala. Tata miał się już lepiej i kazał mi wrócić się do mamy i zabrać sobie z pieca grzyby, których dla nas jesienią nasuszył!

Trudno mi pisać o rodzinnych sprawach ale przecież życie wokół się toczy i nie zawsze są urodziny czy wigilia.