na Kleparzu w dzień targowy

W przedświąteczne dni na placu ruch był spory, choć gdybyście zapytali pracujących tam kupców to powiedzą, że ruchu nie ma i czas zwijać interes. Wiecie, jak wygląda ktoś pracujący na wolnym powietrzu zimą? Jak bezdomny. Bo tylko wiele warstw ubrań pozwala przetrwać dziesięć i więcej godzin stania na mrozie.

Wygląd nie świadczy o człowieku ale nie wszyscy o tym wiedzą, z przykrością muszę tu napisać, że wśród klientów znajdują się i takie osoby, które przychodzą na plac leczyć kompleksy.

Pan Wiesiek ma własne gospodarstwo, od wielu lat uprawia warzywa w gruncie i pod szkłem i z tego żyje. Towar ma wyłącznie swój, zna się chłop i na rolnictwie, i na handlu. Ma do klientów cierpliwość choć z niewiadomego powodu pana Wieśka najczęściej dopadają pindy. To określenie moje i wyłącznie na użytek bloga, nikt tak brzydko o klientkach na placu nie mówi, żeby nie było.

Przyszła więc przed świętami pinda robić zakupy. Dwie marchewki, albo trzy, jedną pietruszkę, trzy małe buraczki, albo cztery, jedną cebulę nie taką, inną,  dwa ziemniaki, nie takie duże, mniejsze bo ja ziemniaków nie jem ale są mi potrzebne do sałatki i co  zrobię jak zostanie. 
Zważone, spakowane i nagle pada pytanie – a czy te warzywa są ekologiczne?

Pan Wiesiek podliczył i  nie czeka bezczynnie na należność tylko obsługuje następną klientkę, jednocześnie odpowiadając spokojnie - nie są ekologiczne, uprawiam warzywa metodą konwencjonalną.

Obsługuje  kolejną klientkę, która jak większość w tym dniu na koniec uśmiecha się i życzy dobrego handlu i wesołych świąt.

- Czyli sypie pan herbicydy i sztuczne nawozy, czyli truje pan ludzi! – pinda dalej zaczepia pana Wieśka, jednocześnie grzebiąc w portmonetce i licząc drobne.

Trzy kilo kiszonej kapusty, dwa kilo małych buraczków i kilo marchwi, więcej nie uniosę, do której pan stoi? – następna osoba została obsłużona i odeszła, na szczęście nie przejmując się wieśkowymi herbicydami.

- Jak chce pani ekologiczną żywność to trzeba iść do marketu, oni tam mają specjalne stoisko – informuje pan Wiesiek a stojący obok klient wtrąca się – i jest cztery razy drożej niż tu!

- A czy ma pan certyfikat, że te warzywa nie są modyfikowane genetycznie? – pada kolejne pytanie. Drobne z portmonetki dalej nie zmieniły właściciela. Pan Wiesiek patrzy nieco nieprzytomny, potem schyla się, wyciąga jakiś papier w koszulce i podaje klientce. Ta patrzy, patrzy, wreszcie oddaje papier, liczy jeszcze raz drobne, wręcza Wieśkowi i pośpiesznie odchodzi.

- Wiesiek, coś ty jej pokazał?

- A żółte papiery!

A jak tam naprawdę było to nie wiadomo.