o cenie niezależności

Są łagodniejsze i bardziej pobłażliwe, mają więcej cierpliwości. Zajmują się własnym sprawami, swoją pracą zawodową, czują się młode i takie w istocie są, deklarując wprost, że swoje dzieci odchowały więc nie mają obowiązku zajmować się cudzymi.

Czy babcia mieszkająca osobno kocha wnuka tak samo mocno jak babcia mieszkająca razem z nim w jednym domu? Sądzę, że nie, bo się po prostu nie znają. Sama pamiętam uczucie smutku, gdy o moim synu żadna babcia nie mówiła „nasz”. Bo „nasze” były wnuki mieszkające pod jednym dachem.

Nie zbuduje się prawdziwych uczuć okazjonalnie – czekolada za laurkę, pieniądze na urodziny, kwiatek na imieniny, raz do roku kolędowanie i deklaracja o jednakowym traktowaniu wszystkich wnucząt.

Coś za coś – kto nie miał z kim zostawić dziecka w najbardziej prozaicznych chwilach to wie, o czym piszę. Jeśli potrzebujesz wyskoczyć do apteki, jeśli skończy się mleko, boli cię ząb albo zwyczajnie chcesz iść do koleżanki na kawę – albo wszędzie bierzesz z sobą dziecko albo wynajmujesz kogoś do opieki. Chyba, że matka jedna czy druga mieszka w pobliżu i się deklaruje z pomocą.

Trwałej bliskości nie zbuduje się na odległość. Kto biegał nad ranem do babci grzać nóżki pod pierzynką? Komu babcia gotowała lane kluseczki do rosołku? A no właśnie – te słodkie chwile z dzieciństwa, przytulenie, ukochanie, szorstka, ciepła dłoń na głowie i słowa pełne czułości i miłości, budujące poczucie wartości i pewność, że wszystko będzie dobrze zostają w pamięci na zawsze.

Nie ma obowiązku pomagania dorosłym dzieciom, nie ma obowiązku niańczenia wnuków i słusznie mówicie, moje równolatki – koleżanki, że swoje dzieci macie odchowane i dorosłe a same jesteście młode i nie zamierzacie wracać do pieluch. Zapytam dyskretnie – a kto wam te dzieci odchował? Czy przypadkiem nie matka, babcia i teściowa? Wiem, było trudno bo nie było jednorazowych pieluch, pralek automatycznych i kuchenek mikrofalowych. Ale za to były babcie, z którymi można było bez obaw zostawić pociechę na cały dzień i dłużej. Co to znaczy dłużej? Na kilka miesięcy lub nawet na kilka lat – i nie było to niczym niezwykłym, nie trzeba było formalności, aby babcia stała się rodziną zastępczą bo po prostu była rodziną. Prawdziwą, kochającą i oddaną.

Ze smutkiem stwierdzam, że coś bezpowrotnie się skończyło. A najbardziej, jak zwykle, ucierpią na tym dzieci. Kto miał dobrą, kochającą babcię, ten wie, o czym mówię.