Czas przebaczania

Opublikowałam to opowiadanie przed dwoma laty  na pierwszym blogu i całkiem o nim zapomniałam. Pocięłam i publikuję tutaj bo pasuje do dzisiejszego dnia.

Kiedy Alicja powiedziała mamie, że spodziewa się dziecka, usłyszała zdanie, którego nie zapomni do końca życia.

- Potrzebny wam teraz drugi dzieciak? Co rok to prorok, lepiej się wyskrob a następnym razem uważaj!
Alicja wybiegła wtedy od matki z płaczem i powiedziała Maćkowi, że więcej tam nie pójdzie.
Maciek przeczekał kilka dni bagatelizując sprawę, bo mama jak to mama, jest porywcza, martwi się o nich i pewnie powiedziała byle co a teraz żałuje i jej głupio. Namówił żonę, by zadzwoniła za jakiś czas ale ta rozmowa była pasmem upokorzeń i pouczeń.
- Trzeba się było zabezpieczyć, ja wam więcej nie będę pomagać, jak się nie chcesz wyskrobać to możesz zostawić to dziecko w oknie życia a do mnie nie przychodź jak mnie nie słuchasz! Na studia miałaś iść, do pracy miałaś iść, a będziesz siedzieć w domu i żyć z zasiłków!
Od tej rozmowy upłynęło wiele miesięcy ale Alicja cały czas miała w uszach ten krzyk matki, czuła jej złość i była rozżalona, a potem już nawet zła, bo te miesiące rozłąki z matką uświadomiły jej, że przez całe życie była strofowana, pouczana, krytykowana i tak naprawdę matka nigdy jej nie powiedziała tych słów, które ona swojemu synkowi mówi codziennie.
- A ja ciebie bardziej, pod sam sufit! Mateuszek stawał na paluszkach i pokazywał, jak ją bardzo kocha, a potem było jeszcze bardziej, po czubek drzewa, i do słońca, i bardziej jak tata. A Alicja jego jeszcze więcej więc na koniec obejmowała swojego synka zapewniając, że jest dla niej najważniejszy na świecie i ten dzidziuś w brzuszku też go kocha tak samo i będzie dumny, że ma takiego mądrego braciszka.
Ciąża przebiegała wzorowo, Alicja czuła się znakomicie i promieniała tym charakterystycznym dla ciężarnych kobiet blaskiem. Była piękna, zdrowa, spokojna i tylko martwił ja ten konflikt z matką, bo ta się zaparła i rzeczywiście nie dzwoniła i nie przychodziła. Wyrzekłszy się Alicji wyrzekła się również Mateusza, który za babcią bardzo tęsknił. Maciek mówił, że jak zobaczy wnusię to jej wszystko przejdzie ale Alicja znała swoją mamę i wiedziała, jaka potrafi być zacięta.
Dziecko miało przyjść na świat w sierpniu, na Matki Boskiej Zielnej ale już się zbliżał wrzesień i to czekanie stawało się coraz trudniejsze choć lekarka uspokajała, że wszystko jest w porządku. Przyszły wreszcie bóle ale na porodówce lekarka stwierdziła, że Alicja przyjechała za wcześnie i ma wracać do domu. Za parę godzin przyjechali znowu ale Alicji przeszły bóle, znów więc wrócili do domu odesłani przez panią doktor.

Jeździli tak trzy dni, aż dziecku przestało bić serce i wówczas dopiero zrobili Alicji cesarskie cięcie. Kasia dostała 1 punkt w skali Apgar po długiej reanimacji i została przetransportowana do specjalistycznego szpitala. Tylko raz Maciek wykrzyczał teściowej do słuchawki – chciałaś żeby umarło, chciałaś, to masz!

Matka Alicji klęczała w kościele płacząc tak, że zwróciła na siebie uwagę księdza, który do niej podszedł pytając, co się stało.

- Ja mu życzyłam śmierci i ono nie żyje – szlochała rozpaczliwie, w urywanych słowach opowiadając o rodzinnej tragedii.
- Córka mi już nigdy nie wybaczy, Panie Boże zabierz mnie a wróć jej to dzieciątko! – znów zaniosła się płaczem.
Maciek nie odbierał od niej telefonów i nawet nie miała od kogo dowiedzieć się, co się dzieje. Pojechała do szpitala, ale pielęgniarka nie pozwoliła jej wejść na salę. Pacjentka jest bardzo słaba, tylko mąż ją może odwiedzać – taką informację dostała od pielęgniarki i stało się jasne, że nie ma dla niej przebaczenia.


To było zaledwie trzydzieści kilometrów, a czuła się jak na końcu świata. Samotność i poczucie winy zabijały w niej powoli wszystkie potrzeby, chudła, nie chciało się jej wstawać, myć, spała, dużo spała i dużo płakała.
Może ją Pan Bóg zabierze tak, jak go prosiła, a może Panu Bogu trzeba w tym pomóc – kołatała w niej myśl.
W pewien grudniowy poranek usłyszała zgrzyt klucza w zamku. Tylko jedna osoba miała klucz do tego domu. Alicja stała w przedpokoju z zawiniątkiem w ramionach mówiąc – mamo, chodź, zobacz jaką masz piękną wnusię!

Proszę, przyjmijcie moje życzenia - radosnych, pełnych miłości, uśmiechniętych Świąt!