tak, słucham!

Telefon stacjonarny ze słuchawką uwiązaną do aparatu miał jedną zaletę - nie można go było zgubić. W domu mojego męża był taki, zainstalowany w środkowym pokoju, wszyscy mogli słyszeć o czym się rozmawiało i jak długo, to bardzo oszczędzało czas i impulsy.

W naszym domu zrezygnowałam z tepsy kilka lat temu, miałam dość bo po pierwsze - numer miałam bardzo podobny do numeru przychodni i codziennie rano kilka osób usiłowało się zarejestrować a oprócz tego trafiła mi się jakaś maniakalna psychopatka zazdrosna o swojego męża i wydzwaniała do mnie przez kilka tygodni, strasznie kurwowała i rzucała słuchawką aż raz udało mi się jej przerwać i spytać, do kogo dzwoni, okazało się, że pomyliła numer ale i tak się na mnie rzuciła z oburzeniem, że po co odbieram jak nie dzwoniła do mnie. Przypominam,  na stacjonarnych nie wyświetlały się numery dzwoniącego i nigdy nie było wiadomo, kto tam. Teraz to nawet nie odbieram zastrzeżonych i nieznanych numerów.

Z ulgą i bez żalu zrezygnowałam z tego telefonu zostawiając sobie internet bo i tak wszyscy mają komórki. I tu się zacznie dopiero zasadnicza opowieść.

Nie jest trudno odszukać aparat, kiedy jest ktoś w domu albo gdy się ma kilka aktywnych telefonów pod warunkiem, że w tym poszukiwanym są włączone dźwięki. Ja dźwięki wyłączam bardzo często. Krzysiek robi jeszcze gorzej bo on często ma telefon całkiem wyłączony i łapie na pocztę.

Na terenie posesji nie noszę z sobą aparatu wcale. Chyba, że rozmawiam, mam bowiem kolejny głupi nawyk - rozmawiam w ruchu, łażę po całej posesji i gadam a jak jest zimno to łażę po całym domu. Czasem powoduje to przerwanie rozmowy bo w różnych miejscach zmienia się zasięg nadajników. Lubię rozmawiać idąc a że mam wszędzie daleko i wszędzie chodzę na piechotę to się przydają darmowe rozmowy.
Potem wrzucam telefon do torby albo chowam do kieszeni. Wchodzę do domu, kurtka do szafy, torba na wieszak. Z torby w sieni dzwonka nie słychać, z szafy tym bardziej, i tak sobie może dzwonić. Gorzej, gdy nie pamiętam, gdzie go zostawiłam.

Z dziesięć lat temu mój kolega kupił sobie najdroższy telefon, jak na tamte czasy to był naprawdę ogromny wydatek.  Kolega lubi drogie rzeczy i stać go na nie, co nie znaczy, że ich nie szanuje. Pracuje to ma. I ten telefon zgubił na budowie. Wyobraźcie sobie, jaki to był porządny model, skoro zadzwonił spod ziemi. Okazało się, że wpadł do wykopu i został zasypany. Odkopali go a kolega nosił potem telefon w futerale zamocowanym do paska.

Mnie się raz zdarzyło zgubić dość porządny telefon na szynach. Miałam go w kieszeni płaszcza i wypadł mi dokładnie w momencie, gdy przechodziłam przez tory tramwajowe. Tramwaj jedzie a na szynach mój telefon - obudowa osobno, reszta osobno, zaczęłam to zbierać a tu tuż koło głowy przeraźliwy dzwonek! Pozbierałam, poskładałam, w domu okleiłam taśmą i się nawet nie przyznałam w jakich okolicznościach go rozbiłam.

Kiedy ktoś mi zadał pytanie, czy mogłabym żyć bez telefonu, odpowiadam, że tak, choć byłoby to trudne.
Gorzej, gdy nie mam przy sobie papierowej listy numerów. Czasem powtarza mi się paskudny sen - jestem sama w obcym mieście, skradziono mi torebkę i nie mam przy sobie ani grosza. Ktoś pożycza mi telefon ale ja nie mogę do nikogo zadzwonić bo nie znam na pamięć żadnego numeru. Koszmar.

Witam cię, tak słucham, co kcesz, o co chodzi, halo tu jo a tam kto, agencja kizia-mizia - i często - przepraszam cię bardzo, teraz nie mogę rozmawiać ale zadzwonię później. A Wy jak się witacie?