prawie wcale nie o Krysi i Rysiu

Nie pisałam dawno o Krysi i Rysiu bo może oni naprawdę czytają i się wkurzą, a z drugiej strony jak to są tacy mili ludzie to się przecież nie złoszczą o byle co. Żeby jakoś poprawić wizerunek Ryśka to może napiszę o jego nowym polonezie, co? Dobra, żartowałam! Nie kupił nowego poloneza bo stary jeszcze na chodzie. Dobra, żartowałam! Renówkę sobie kupił, o! Ha, teraz już mogę swobodnie chodzić Długą i się nie bać, że mnie Rysiek dorwie i ochrzani.

Nie ma co filozofować bo w sobotnie wieczory to się trzeba integrować z rodziną a nie z laptopem, dlatego napiszę krótko i na temat, tak tak, nie będzie nawracania i owijania.

Krysia od dłuższego czasu marudzi bo zamarzyło się jej jakieś zwierzątko towarzyskie, jakby ten wizytujący ich często Dżolero wystarczająco jej nie zniechęcił, dziwne, nie? Zwłaszcza, że Dżolero niezmiennie rzuca się na Ryśka z jazgotem i wpija mu w piszczel wszystkie swoje zęby a Oliwka czyli Staszka zawsze wtedy krzyczy - Rysiu Rysiu tylko ostrożnie go odczepiaj żeby mu się ząbki nie połamały! Szliście kiedy przez pokój z psem wrzepionym w łydkę? No, a Rysiek przynajmniej raz w miesiącu tak chodzi.

Oliwka czyli Staszka ma doświadczenie nie tylko z psami. Jak ja piszę! To z pośpiechu, ale przecież chyba takiego prostego zdania nie trzeba tłumaczyć. Albo i trzeba, to blog jest i łatwo o nadinterpretację.

Oliwka potrafi zajmować się nie tylko psami. Lepiej to brzmi, i jednoznacznie.

Jakiś czas temu bowiem Oliwka dostała kota przepięknego, a raczej kotkę Lunę, wielką, kosmatą, jakąś norweską leśną czy jak to się nazywa ta rasa. Nie miała ta kotka dokumentów o czym napiszę za chwilę. A jednak muszę się rozpisać bo to nie jest takie hop siup tralala i do brzegu.

Pierwsza znana właścicielka, koleżanka Oliwki, pewnego pięknego dnia znalazła na progu swego domu klatkę z przepiękną kotką a obok klatki karton jedzenia kociego i wór żwirku. Do klatki doczepiona była kartka z informacją, że Luna jest zdrowa, odrobaczona i jest prezentem.

Luna pokochała kobietę miłością zaborczą i rzucała się z zębami i pazurami na wszystkich innych ludzi, na gości, na domowników, na listonosza i na księdza, który przyszedł po kolędzie. Miała paskudny zwyczaj – kiedy tylko słyszała dzwonek, wskakiwała na szafę w przedpokoju i czekała przyczajona niczym - no właśnie – niczym polujący drapieżnik, którym w istocie była. A kiedy otwierały się drzwi, zeskakiwała z wrzaskiem z szafy na plecy nieszczęśnika. To zachowanie było powodem wielu nieporozumień w rodzinie a miarka się przebrała, gdy pewnej nocy Luna dostała się do sypialni i usiadła na piersiach męża swej pani. On się obudził bo śniło mu się, że został przygnieciony przez płytę drogową czy grobową, to wszystko jedno, i nie może złapać tchu. Rzeczywiście – mało nie dostał wówczas zawału i przy śniadaniu stanowczo zażądał od małżonki – albo ona albo ja! Na co kotka wskoczyła z gracją najdelikatniej na świecie na kolana swej pani i tuląc się do niej, patrzyła na niego czarnymi oczyma. Kto ma kota to wie, co to znaczy. Kto nie wie to powiem tylko tyle – najlepiej uciekać albo łapać strzelbę, to zależy jakie zwierzę tak patrzy.

Siedmiu czy ośmiu weterynarzy i kocich psychologów badało kotkę i każdy słysząc o pooranych plecach i pogryzionych uszach (ludzkich!) wydawał wyrok – uśpić! Tylko jeden z nich zapisał kotce prozak czy coś podobnego do tego specyfiku, ale przecież kotka nie potrzebowała niczego do szczęścia bo była szczęśliwa tylko swego szczęścia broniła. Jak lew. Kiedy kolejny raz kotka uskuteczniła swój skok z szafy a kolejny weterynarz wydał krótki wyrok – uśpić – trafiła się Oliwka. Przyszła odwiedzić znajomą i przyniosła w prezencie krakowskie ciasteczka. Nie wiedząc nic o wyczynach Luny zachwyciła się nią i usiłując ją obłaskawić, poczęstowała ciasteczkiem z czekoladą. Zdumiona gospodyni zobaczyła swą kotkę mruczącą z rozkoszy na kolanach Oliwki i w ten sposób dość podstępnie pozbyła się kota, wszak to mąż był głównym żywicielem rodziny a nie Luna więc wybór był oczywisty.

Kiedy uszczęśliwiona kotem Oliwka przytargała kontenerek do domu, Dżolero zaszył się pod kredensem i nie dało się go wywabić nawet łososiem. Kotka natomiast natychmiast usadowiła się - nie, nie na szafie w przedpokoju. Na stole w salonie obok talerza z ciasteczkami, które stały się natychmiast jej głównym pożywieniem. W niedługim czasie spasła się jak smok i nie chciało się jej atakować nawet Dżolera.

I do brzegu! Krysia poznała Lunę, gdy ta już była wielkim, nieruchawym, puszystym kociskiem, przechodzącym się od czasu do czasu z kanapy na fotel i z fotela na parapet.

Sama jestem ciekawa, czy Rysiek dostanie kota na Mikołaja.