gryzący problem

Bywam czasem w samoobsługowej części apteki i przeglądając specyfiki, zwróciłam uwagę na wyeksponowane preparaty zwalczające wszawicę. Zdziwiłam się – a po co to komu, wszy w tych czasach, niemożliwe! Dawniej, gdy była bieda, brak higieny, to owszem, zdarzało się, ale teraz? Pisała też o tym niedawno Socjo, postanowiłam więc przyjrzeć się zjawisku bliżej. 

Dawniej w szkołach  przeprowadzano systematycznie przeglądy czystości. Dzieci zarażone wszawicą  odsyłano do domu. Był to straszny wstyd.  Dziewczynki nosiły związane włosy i były uczone, by się nie zbliżać do innych głowami.

Byłam młodą dziewczyną ale pamiętam dokładnie scenę u fryzjera. Klentka siedziała na fotelu, dziewczyna myjąca jej włosy podeszła do szefowej i coś jej szepnęła na ucho a szefowa bezceremonialnie zwróciła się do owej klientki – pani ma robactwo w głowie! Nie wiem, co było dalej bo szybciutko zabrałam torebkę i wyszłam, przed wejściem zakładu starannie wytrzepałam sweter ale i tak długo miałam wrażenie, że coś mnie gryzie w głowę, brrr!

Teraz nie wolno nikomu mówić, że ma wszy bo to narusza jego godność. Opowiadała mi nauczycielka przedszkola, że  raz, tylko raz dyskretnie i delikatnie usiłowała powiedzieć matce dziecka o jego lokatorach. Matka  się oburzyła i obraziła mówiąc, że syn ma alergię i ona sobie nie życzy kontrolowania.

 Nauczyciel, jeśli zauważy, że dziecko się drapie, może dyskretnie napisać do wszystkich rodziców powiadomienie, aby ewentualnie sprawdzić głowę ucznia. Sprawdzanie przez pielęgniarkę czy nauczyciela to również naruszanie godności. Nie wolno również wydać decyzji zakazującej uczęszczania do szkoły ani nie można podjąć decyzji o leczeniu bez zgody rodziców.  Ciekawe, jak sobie radzą na koloniach i obozach. Odsyłają dzieci do domu?

Na kogo więc uważać? Niewiarygodne, ale prawdziwe – często zarażone są dzieci, które miały kontakt z dziećmi chodzącymi do szkół i przedszkoli za granicą. Należy na to zwrócić baczną uwagę, bo tam właśnie zjawisko to jest znacznie częstsze niż u nas. Poza tym tak jak dawniej – zawsze te same rodziny, nie dbające o higienę.

Zapytałam rejonowej pielęgniarki, co można zrobić. Jeśli rodzice nie reagują i wykazują ewidentnie brak zainteresowania, można dla dobra dziecka oraz dla dobra innych dzieci zgłosić zaniedbanie do gminy.
Pomoże też częste iskanie.

To ostatnie zdanie to wyraz bezradności, bo wygląda na to, że tak naprawdę to i nauczyciele, i rodzice nie mogą nic zrobić.

Niektórzy czytelnicy piszą, że drapią się od samego czytania. A ja myslałam, że mam łupież bo się drapałam pisząc.