ballada o niewiernej dziewczynie

Działo się to w czasach, gdy służba w wojsku była obowiązkowa a status „chłopak po wojsku” informował o dojrzałości fizycznej i społecznej. Bo nie ma się co oszukiwać, bywało tak, że szedł do wojska zapyziały, zahukany wymoczek a po dwóch latach wracał w rodzinne strony pewny siebie, dojrzały mężczyzna, często z uprawnieniami zawodowymi i prawem jazdy.

Jasiu chodził za Zosią rok i byli uważani za parę, kiedy  dostał  specjalny bilet na drugi koniec Polski do formacji, gdzie służyło się dłużej niż dwa lata. Daleko, ale przynajmniej zobaczy morze.

 Zosia była piękną dziewczyną i matka nieraz mówiła Jasiowi, aby dał sobie spokój.

- Zanim ty syneczku wyjdziesz z wojska, to ona już będzie mężatką, a w najlepszym razie będzie starą panną.

Zosia miała wówczas lat dwadzieścia i była gotowa do zamążpójścia. Nie była znów tak bardzo zakochana, nie, nawet się zastanawiała, czy to jest miłość. Ten czas był jej bardzo na rękę, czas i rozłąka pokażą, czy Jasiu  jest tym jednym  na całe życie.

Było tradycyjne pożegnanie w gronie rodziny i przyjaciół, namiętne pocałunki i obietnica częstego pisania. Nie widzieli się cztery miesiące, pisali do siebie listy i te listy w jakiś niepojęty sposób bardzo ich zbliżyły. Wyrażali na papierze słowa, które trudno im było powiedzieć wprost.

Po przysiędze Jasiu miał zaledwie krótką przepustkę a dopiero po ośmiu miesiącach przyjechał w rodzinne strony na urlop. Wtedy po raz pierwszy się z Zosią kochali a gdy wyjeżdżał,  poprosił ją o rękę. Miała niemiłe wrażenie, jakby chciał ją sobie „zaklepać” jak rzecz.

Nie wiedziała, że dostaje systematyczne sprawozdania o każdym jej kroku. O tym, że była na zabawie andrzejkowej, o tym, że siedziała w autobusie koło Wojtka  i o tym, że tańczyła na weselu. Sama mu pisała o tych zdarzeniach bo przecież nieraz rozmawiali  o codziennym życiu i Jasiu sam mówił, że z powodu jego wojska Zosia nie musi rezygnować z życia towarzyskiego.

W drugim roku jego listy stały się pełne pretensji. Ciągle musiała mu się tłumaczyć nie czując się winną. Z tego, że jakiś kolega się jej ukłonił, że pojechała z koleżankami na kilka dni w góry, że spacerowała ze znajomymi nad rzeką. To się stawało coraz bardziej uciążliwe bo nie miała przecież za co przepraszać, była wierna.

Synu Kochany! Nie wiem, czy Ci to pisać, ale jak ja ci nie napiszę to zrobią to koledzy, Wojtek i Marek mi mówili, że Zosia jest w ciąży a z kim pytam się, bo Ciebie przecież nie było tu od maja a jest wrzesień. Może i tak być, że będziesz chował nie swoje dziecko, z tym się licz.

Pewnego wrześniowego wieczoru Jasiu stał pod domem Zosi. Wahał się dość długo. Zanim zapukał do drzwi, podszedł pod okno. Zobaczył Zosię siedzącą przy stole z nieznajomym mężczyzną.

Miał przy sobie skradzioną z jednostki broń. Ciężko ranił kobietę i uciekł do lasu, gdzie popełnił samobójstwo. Zosia nie była w ciąży, nigdy nie zdradziła Jasia i nawet nie rozumiała, z jakiego powodu jest oczerniana.

W kilka lat po tym zdarzeniu na cmentarzu parafialnym, pod murem, gdzie chowa się samobójców, w dzień Wszystkich Świętych matka Jasia spotkała przy grobie syna nieznajomą kobietę, trzymającą na rękach niewielkie dziecko. W takich okolicznościach poznała swojego wnuka, urodzonego w miasteczku nad morzem, gdzie syn służył w wojsku.

 Niezawodny Kneź i tym razem wsparł mnie muzyczną ilustracją. Dziękuję!