poza domem

Zupełnie niespodziewanie ktoś przypomniał mi o stancjach. Myślałam, że współcześnie dzieci już nie mieszkają w internatach i na stancjach, ignorantka ze mnie, przecież niedawno kuzynka opowiadała, że jej córeczka już nie mieszka w domu bo chodzi do liceum. Ech, co to za życie, ledwo skończy gimnazjum i już koniec życia rodzinnego?

Nie wiem, jak Wy, ale mnie by chyba serce pękło z niepokoju, gdybym w tych czasach musiała dać dziecko do internatu albo na stancję. Wiem, kwestia zaufania, i do tego są telefony, czyli można w każdej chwili się kontaktować, nie to, co dawniej, ale zagrożenia i pokusy są, moim zdaniem , o wiele większe. Dzieci chyba za to są mądrzejsze, choć nie wiem, co powiedzieć o tych odwożonych codziennie przez matki na różne zajęcia, jakby same nie mogły jechać autobusem.

Tymczasem przypomniała mi się własna młodość, miałam okazję rozmawiać o  stancji z siostrą i pytam jej – a wiesz, dlaczego ja nie chciałam od babki żadnego rosołku? Bo widziałam, jak w tym rosole pływają głowy królicze i kurze pióra. A siostra jest niemożliwa  śmieszka i się śmiała i śmiała, a gdy wreszcie się uspokoiła i otarła łzy to całkiem poważnie opowiedziała mi coś strasznego, ona to widziała  a ja nie. 

Pewnego razu ta pani, u której mieszkałam, robiła pierogi. A pod kuchnią palił się ogień i trzeba było pilnować, aby nie zgasło. I tak – pani nakładała palcami ser na kwadraty ciasta, potem dołożyła rękami węgiel do pieca i spokojnie wróciła do lepienia pierogów. W sumie to nic takiego, ale ja tego nie widziałam i nie wiem, czy nie jadłam tych pierogów bo ja strasznie lubię ser!