pierwszy września

Nie mogłam się doczekać już od połowy sierpnia. Wiem, będziecie się śmiać bo ze mnie była strasznie nawiedzona prymuska i przez wakacje zdążyłam przeczytać wszystkie podręczniki swoje i starszych sióstr też. W połowie sierpnia miałam już  książki elegancko oprawione w papier, tak samo zeszyty, na każdej okładce naklejka z podpisem, w piórniku zastrugane kredki, nowe tenisówki pachniały gumą i mimo roboty w polu czas się wlókł, bo ja już chciałam iść do szkoły!

Jak ta nasza matka dała radę wyposażyć sześcioro dzieci do szkoły to nie wiem. A stancja, a bilety miesięczne, a  te wszystkie składki?

Nie miałam problemu z galowym strojem bo zawsze nosiłam mundurek, najpierw zuchowy a potem harcerski, a w szkole średniej przepisówkę, czyli białą bluzę z marynarskim kołnierzem, kto chodził do średniej szkoły do Tarnowa to być może pamięta, która szkoła tak się wyróżniała na mieście. Jeszcze tarcza, oj, jaka byłam dumna z czerwonej tarczy na kurtce.
  

Zaczynało się mszą, prosto z kościoła szliśmy do szkoły i jeśli była ładna pogoda, pierwszy apel odbywał się na szkolnym boisku. Pan dyrektor z panem wuefistą ustawiali na stole niemiłosiernie trzeszczące radio i słuchaliśmy inauguracyjnego przemówienia, to znaczy nikt nie słuchał, nie z powodu trzeszczenia tylko z powodu nudzenia.

Zmiany, zmiany! Wyrośnięci, uśmiechnięci, opaleni, dziewczynkom przez wakacje urosły warkocze, chłopcom załamywały się głosy.  Nie wszyscy nauczyciele wrócili po wakacjach, czasem przychodzili całkiem nowi i oni budzili największe zainteresowanie. A pani od muzyki urodziła dziecko i już nie przyjdzie i z kim teraz będzie chór, no! Nawiasem mówiąc „jechałam” na  opinii starszych sióstr bo one są niezwykle muzykalne a ja przeciwnie ale na chór chodziłam i nikt mi nie powiedział, że nie umiem śpiewać.

I jeszcze druga część apelu – któryś z nauczycieli przypominał o rocznicy wybuchu wojny, potem harcerze zanosili kwiaty pod pomnik Marii Kotulskiej, pierwszej dyrektorki szkoły, zamordowanej w czasie wojny,  chwila ciszy, hymn, a potem  do klas na chwilę i koniec pierwszego dnia w szkole.

Jeszcze we wrześniu chciało się wstawać, rano można było zaryzykować i iść z gołymi nogami i w tenisówkach, po południu wracaliśmy czasem w stroju gimnastycznym, wrześniowe słońce dogrzewało a po wuefie nikomu się nie chciało przebierać.

Jesienią mieliśmy najlepsze zbiórki harcerskie – przy ognisku, z pieczonymi ziemniakami, ze śpiewem do nocy, aż przychodziła plucha, dzień się kończył tuż po południu i nikt już nie pamiętał o minionych wakacjach.