na Stożek

Na zaprzyjaźnionym blogu obejrzałam fotorelację z okolic Wisły i przypomniałam sobie nasze wakacje sprzed dwóch lat. Nie ma się co dziwić, ze od tamtej pory nigdzie nie wyjeżdżaliśmy. Notka skopiowana z "za-wzięcie za-żarcie"

Należy zaopatrzyć się w stosowne do wędrówki po górach buty i odzież a także plecak, i to nie torebkę tylko plecak najprawdziwszy, do którego sama nie wiem co powinno się zabierać na szlak - może broń na niedźwiedzie i wilki, laptopa, termos z kawą, zapas alkoholu, zestaw reanimacyjny, komplet opatrunków i coś antykoncepcyjnego, np. zdjęcie zazdrosnego narzeczonego. Bo przecież na szlaku można się żywić jagodami i poziomkami to jedzenia się chyba nie bierze?

O czwartej rano, gdy już jest tak jasno, że można zgasić światło i zasnąć po wieczornych atrakcjach z błogim uśmiechem na twarzy, wędrowiec ma się zerwać, zjeść pożywne śniadanie czyli golonkę, bigos, jajecznicę na boczku i płatki śniadaniowe żeby się poczuć lekko, zabrać przygotowany wieczorem plecak i w drogę! Zabrali wodę? Bo nie pamiętam.

Od  najbliższego przystanku wiedzie szlak różowy ale po pięciu kilometrach wędrówki do przystanku zobaczycie (albo nie) tabliczkę informującą, że nie ma żadnego autobusu, nie było i nie będzie, a jedyna droga od tego momentu prowadzi tylko i wyłącznie na szczyt, więc wędrowcze, kieruj się cały czas szlakiem różowym i jeśli zobaczysz inne kolory, zażyj jakikolwiek lek na wzmocnienie wzroku. Do szczytu zostało zaledwie (tu liczba została zamazana) kilometrów i nawet dziecko pokona taką odległość w cztery godziny. Nie jest napisane czym pokona.

Kiedy słońce zacznie dopiekać tak, że skwierczą kleszcze, które się wam wbiły w kark i uszy zaraz przy wejściu na szlak, możecie zrobić sobie pierwszy odpoczynek. Tym bardziej, że  teraz właśnie z lasu wyszły dwie panie zbierające jagody i widząc was, umęczonych wędrówką i spalonych słońcem, zaofiarowały poczęstunek jagodowy w zamian za niewielki datek przeznaczony na rozwój tubylczej społeczności. Po integracji czas odpoczynku minął, panie oddalą się życząc zdrowia i  przestrzegając przed gwałcicielami i innymi rozbójnikami, których na szlaku pełno. W górnych partiach należy się spodziewać również niedźwiedzi, wilków oraz żmij skaczących na ludzi prosto z drzew.

Idziecie i idziecie, w butach chlupie krew z otartych pięt i kolan,  kamienie usuwają się spod nóg, nie widzicie cudownej panoramy bo pot zalewa wam oczy, walczycie zaciekle z chmarą szerszeni czy innych owadów oblepiających wszystko wokół. Cały czas podążacie różowym szlakiem. Jeśli widzicie inny kolor, napijcie się wody. Zabrali z sobą wodę? Bo nie pamiętam. Kiedy słońce litościwie zajdzie i zrobi się chłodno, w górze w oddali moglibyście dostrzec ten szczyt, na który się wspinacie, ale nie dostrzeżecie go prawdopodobnie, bo dawno już widzicie wyłącznie różowy kolor, nie zrobicie również żadnego zdjęcia bo aparat pożyczyły sobie panie zbierające grzyby i jagody, co prawda zdjęcie być  może ktoś wam zrobi po drodze ale nie będzie się ono nadawało do wklejenia na naszą klasę, o nie, raczej będzie w kronice kryminalnej lub na Joe Monsterze.

Jeśli jednak ktoś koniecznie chce wejść na ten szczyt, niech zrobi to, co zrobiłam ja, rozważając alternatywną propozycję. Trzeba wsiąść w samochód i podjechać pod wyciąg krzesełkowy a następnie wyciągiem dostać się na górną stację, tam właśnie dziś byłam, pięknie jest!