na nowym miejscu

Przeprowadzałam się wiele razy zanim osiadłam tutaj i może się zdziwicie, ale lubię przeprowadzki. Pewnie dlatego, że zawsze albo prawie zawsze zmieniały moje życie na dobre a nawet jak nie było lepiej to było inaczej. Teraz też nie jestem zakorzeniona i uwiązana tak, żebym nie mogła zmienić domu, przeciwnie, gdybym miała interesującą okazję, pozwalającą przenieść się w inne miejsce, zrobiłabym to. Nie dlatego, że mi tu źle. Umiem wokół siebie stworzyć dom na nowo i nie mam z tym problemu. Kota pod pachę i w drogę. Już widzę pytanie – a co na to mąż? Ma podobne zdanie, rozmawialiśmy o tym wiele razy.

Nie ma co pisać o przeprowadzkach, gdzie dobytek mieścił się w torbie podróżnej a reszta rzeczy zostawała u mamy. Tak właśnie pojechałam do mojej pierwszej pracy na rok, z jedną torbą i legitymacją szkolną, wszak pełnoletnia nie byłam więc dowodu osobistego nie miałam. Gorzej już było z powrotem bo przez rok nagromadziłam trochę rzeczy i w przeprowadzce pomagała mi siostra.

Do domu teściowej też dotarłam z jedną torbą, zawierającą wyprawkę dziecka. A że za tydzień urodziłam, dorobiliśmy się w ekspresowym tempie pierwszych mebli – łóżeczka i wózka. Nie wiem, czy ktoś pamięta kredyty dla młodych małżeństw z lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Nie dostawało się gotówki tylko rzeczy, i to takie, jakie były w sklepie. Ja na ten kredyt kupiłam meblościankę, odkurzacz i maszynę do szycia. Maszynę do szycia zamieniłam ze szwagierką na rozkładany fotel bo ja szyć nie umiem ale w tym dniu w sklepie były tylko maszyny.

Tak więc przeprowadzaliśmy się do kolejnego mieszkania mając już dorobek, było też trochę skorup czyli kieliszki i talerze, które dostaliśmy w prezencie ślubnym. kilka garnków i czarna patelnia kupiona pod „Jubilatem” u Cygana. Przez wiele lat w tamtym miejscu Cyganie handlowali patelniami. ( Błagam, nie każcie mi być poprawną i pisać Romowie, wtedy to byli Cyganie i nikt się z tego powodu nie obrażał)

W mieszkaniu na Kozłówku mieszkaliśmy zaledwie pół roku i przeprowadziliśmy się do chałupki w Kryspinowie. Z bloku do domku bez wody i gazu, było naprawdę ciężko ale za to można było latem prać pieluchy koło studni i wieszać na sznurze a od maja do września bawić się  z dzieckiem na piasku nad jeziorem. Ukasz się wówczas nauczył pływać najpierw na tatusiu a potem nie wiadomo kiedy pływał sam. Nauczył się też jeździć na rowerku. Nie chorował, woziłam mu od mamy cielęcinę, gotowałam rosołki z kur łażących po podwórku gospodyni.

We wszystkich tych miejscach poznawaliśmy sąsiadów, okolicę, kościół, sklepy, przychodnię, przyzwyczajaliśmy się do budynku, w jakim przyszło nam mieszkać. Z nikim nie byliśmy skłóceni choć były zatargi o czynsz z gospodarzami, nie narzekaliśmy na sąsiadów ale   nigdzie nie czuliśmy się tak dobrze, jak na swoim, pewnie dlatego tak długo tu mieszkamy.

Teraz przenoszę się tylko z pokoju do pokoju a już mam okazję pozbyć się wielu niepotrzebnych przedmiotów, papierów, drobiazgów schowanych do komody na „przyda się kiedyś” albo nie wiadomo po co. Osobna orka przy przeprowadzce to szafa, nosiłam ciuchy z wieszakami, rzucałam na stół i śmiejąc się wołałam - tania odzież! Trzy worki poszły do śmieci bez żalu. Całe popołudnie układania ale jak mam wszystko pięknie i równo. Ze dwa tygodnie tak będzie.

Co się nie mieści w pokoju to na strych! Ciekawe, co robią z chwilowo nieprzydatnymi rzeczami ludzie nie posiadający strychu, piwnicy, garażu i szopy. Bardzo żałuję, że u nas nie ma garażowych wyprzedaży. Może w ten sposób pozbyłabym się trochę rzeczy.

Co jeszcze lubię w przeprowadzkach? Porządek. Jak się już po tym zamieszaniu i tej apokalipsie wszystko pięknie poukłada i sprzątnie. Lśnią okna, pachną firanki, kot   układa się  w nogach łóżka, gdziekolwiek ono stoi. Jeszcze się tylko przyzwyczaić, zwłaszcza do spania, i już.