dziewczyna do dziecka

Miałam nie publikować tu takich opowiadań ale przecież tam się nie da! Trudno, będzie tutaj.

Majka nie poszła po maturze na studia. Nie dlatego, że nie chciała.  Mieszka w malutkiej wsi położonej kilkanaście kilometrów od stutysięcznego miasta. Daleko do wszystkiego – do szkoły, do pracy,  blisko  jedynie do marzeń o wyjeździe na zawsze. 

Ojciec Majki pracuje w dużym mieście i przyjeżdża do rodziny raz w tygodniu albo rzadziej, co się dziwicie -  jak się człowiek   utyra przez cały tydzień to w niedzielę ma ochotę tylko spać a nie jechać kilka godzin po to, by za chwilę znów ruszać w drogę. I jeszcze trzeba przecież wydać pieniądze na podróż, bez sensu takie życie. Tak mówi. Bo jest jeszcze trójka dzieci i wszystkie uczą się dobrze, nawet najmłodszy – pięciolatek – już umie czytać, liczyć, mówi po angielsku  i potrafi bezbłędnie powiedzieć, jaka jest stolica którego kraju, taki mały a taki mądry!

Majka jest najstarsza i często musiała się rodzeństwem zajmować, robiła to chętnie i z radością, matka nieraz powtarza – gdyby nie Majeczka to te młodsze  nie byłyby takie mądre, nieraz, kiedy  nie umiałam im w czymś pomóc albo sprawdzić lekcji to  biegły do siostry.

Koleżanki Majki albo poszły na studia, albo zarejestrowały się w urzędzie pracy, skąd dostały skierowania na różne kursy, przeważnie na naukę robienia tipsów. Kilka dziewczyn wyjechało za granicę. Majka szukała pracy i gotowa była robić różne rzeczy – obierać warzywa, zmywać naczynia, nalewać piwo, rozkładać towar, rozdawać ulotki, opiekować się dziećmi  i sprzątać w prywatnych domach. Okazało się, że najlepiej sobie radzi z dziećmi. Miała wszak w domu niezłą praktykę i doskonale wiedziała, na co należy najbardziej uważać przy niemowlęciu a co robić, by trzylatek nie demolował domu.

Przez pół roku opiekowała się dorywczo różnymi dziećmi aż wreszcie trafiła na rodzinę, która potrzebowała niani na stałe.

Rodzina mieszkała na przedmieściu wojewódzkiego miasta w dużym domu z kolumnami przy wejściu. Wokół domu rósł równo przystrzyżony trawnik, na trawniku stało kilka zabawnych gipsowych figurek, duży, betonowy grill wyglądający z daleka jak kapliczka i koło grilla masywny stół i ławy.

Majka rozglądała się z ciekawością, bo jeśli w domu mieszkało dziecko, to na zewnątrz nie było jego śladów. Nigdzie żadnej zabawki, porzuconej łopatki, nie mówiąc o  modnej trampolinie czy zwyczajnej huśtawce.

Otworzył jej pan domu, pani domu czekała na nią na kanapie w salonie. Niania była potrzebna od jutra i tak Majka znalazła swoją pierwszą pracę.

Chłopczyk miał nieco ponad dwa latka i był śliczny. Mama dziecka nie pracowała zawodowo, za to tata pracował przez cały dzień i wracał do domu, kiedy maluch już spał. Niania miała zajmować się tylko dzieckiem i jego rzeczami, do jej obowiązków należało podgrzewanie posiłków, prasowanie jego ubranek i sprzątanie zabawek. Miała przyjeżdżać na ósmą i zajmować się dzieckiem do szesnastej.

Godziny pracy jak w biurze – śmiał się pan domu dodając, że będzie płacił pięć złotych za godzinę. Nie ma mowy o zawarciu umowy dla niań bo żona nie pracuje zawodowo. Majka  jeszcze spytała, czy będzie mieć jakieś dodatkowe obowiązki i usłyszała, że żadnych, bo wszystkim zajmuje się mama chłopca.

Jechała busem o szóstej dwadzieścia, przesiadała się na autobus miejski i była kilka minut przed ósmą. Józuś już dawno nie spał. Dawała mu śniadanie i zabierała na spacer, aby pani domu mogła jeszcze pospać. Wracała do domu, gdy na zewnątrz robiło się gorąco.

-To idź z nim na basen albo do galerii – w domu tylko hałasujecie i brudzicie, jakby nie miał swojego pokoju! 

O to głównie chodziło, malec rzeczywiście pchał się na te białe kanapy w salonie, chciał dotykać bibelotów porozstawianych na szklanych półkach, jeździć samochodzikami po wypieszczonych podłogach, łaził za matką domagając się brania na ręce i na kolana i najczęściej słyszał – pobaw się sam, idź do swojego pokoju, nie ruszaj tego, nie wolno!

- Jak ty do niego mówisz, Józuś? On ma na imię Józef, żebyś inaczej do niego nie mówiła.

- Jak on do ciebie mówi, ciociu? Ma mówić nianiu! Niech ludzie wiedzą, że mnie stać na pomoc dla żony.

Możesz sobie robić kawę i herbatę jak chcesz. Możesz sobie zabrać te spodnie, matka chyba umie szyć to ci zwęzi. Możesz wytrzeć blaty i podłogę. Możesz obrać ziemniaki. Wyprasować przy okazji moje koszule, przecież i tak prasujesz dla Józefa.

Minęły dwa miesiące i chłopczyk na widok Majki piszczał z radości, tulił się do niej na pożegnanie i dopytywał, czy na pewno przyjdzie jutro. Nauczył się samodzielnie jeść, wybierał z zapałem kawałki warzyw z zupy, gryzł kanapeczki i uroczyście pożegnał wraz z nianią  „monia” czyli smoczek.

Na placu zabaw Majka była czasem zaczepiana i pytana, czy dobrze zarabia, i jak jej jest. Odpowiadała grzecznie, ale stanowczo, że nie chce o tym rozmawiać. Pewnego razu jedna z mam  wręczyła jej wizytówkę mówiąc, że gdyby chciała zmienić pracę, to może przyjść natychmiast do niej. Skąd wiedziały, że jest nianią? Przecież Józef wołał na  placu zabaw – nianiu siku! Tego też go nauczyła.

Bywało tak, że Majka musiała zostać z dzieckiem dłużej. Czasem tak długo, że nie zdążyła na ostatni autobus. Wtedy pan domu odwoził ją albo zostawała na noc. Zawsze obiecywał, że zapłaci jej za nadgodziny. W pierwszy miesiąc Majka wstydziła się upomnieć ale przy drugiej wypłacie powiedziała, że należy się jej dodatkowe 200 zł. Za ten i poprzedni miesiąc.

I się rozpętała awantura. Bo pani domu wyliczyła jej – ile wypiła darmowej kawy, herbaty, ile zjadła pizzy (nie gotowali obiadów w domu, jedli na mieście, a kiedy Majka musiała zostać dłużej, zamawiali dla niej pizzę) i wreszcie policzyli jej.. odwożenie do domu.

Dostała siedemset złotych. Jeszcze tego samego dnia zadzwoniła do kobiety z placu zabaw. Tylko dziecka żal.