ze starszych zapisków

Miło mi tu wiedzieć wielu nowych czytelników i dla nich postanowiłam powyciągać niektóre kawałki z archiwum pierwszego blogu.  Mam nadzieję, że stali czytelnicy też się nie będą nudzić a przy okazji zobaczą, jak zmienił mi się sposób pisania.

U cioci na imieninach, czyli ostatnia taka impreza. 

Kiedyś postanowiłam nie robić imienin, nie pucować domu na błysk, nie piec placków, nie stać dwa dni przy garach, nie latać jak opętana z talerzami i szklankami, koniec, nie będzie imienin i już!

Ogłosiłam to wszem i wobec i nie spodziewając się nikogo zamierzałam spędzić samotny wieczór przy telewizorze. Dziecię było na wakacjach u babci, mąż miał mieć nocną zmianę  a ja sobie planowałam leżeć i  odpoczywać. 

Nic z tego - zadzwonił telefon i usłyszałam siostrę - jesteś w domu? Bo jedziemy do ciebie i będzie nas więcej! Zanim się dowiedziałam ile to jest więcej i skąd jadą, rozłączyła się.

Biegiem do lodówki, w lodówce prawie nic, do sklepu po płyny i płyny do przepicia płynów, jakieś jedzenie, pieczywa oczywiście brak, ciastek brak, co zresztą można było kupić w wiejskim sklepiku w sobotnie popołudnie? A był to koniec lat osiemdziesiątych albo może początek dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, niektórych z Was jeszcze nie było na świecie, dlatego dopisuję te wyjaśnienia.

Wydobyłam z zamrażarki jakiś bigos zamrożony "na biedę", poleciałam do piwnicy po ogórki i inne zajzajery ale  ileż można uszykować tak na gwałt. 

Ledwo się uwinęłam a już pod bramę zajechała nysa, a z niej wysiadło, nie przesadzam, kilkanaście osób. Ze śpiewem obeszli dom i zaczęli tłoczyć się przy drzwiach, aż się poniosło po wsi gromkie „sto lat” aż któryś sąsiad odkrzyknął złośliwie - bez seksu!

Siostry, szwagrowie, znajomi, ściskanie, składanie życzeń, kwiaty i jeden składkowy ogromny prezent. Otwarłam pudło a tam zegar, na zegarze przyczepiony ptak, ni to sęp, ni orzeł, a może to był jastrząb albo jak twierdziła kuzynka, zegar z kukułką na wierzchu. Powiesiliśmy to na ścianie na gwoździu po obrazie po poprzednich lokatorach, o pełnej godzinie prezent  bimbał, buczał buuu buuuu a jak wybimbał to grał melodyjkę, co godzinę inną. 

Goście pozasiadali na czym się dało i zaczęliśmy biesiadować. Na szczęście przywieźli z sobą i jedzenie i picie, bo to co było w domu to hmm kropelka po prostu.  

Jeden z gości, świeżo upieczony rezerwista miał na ramionach chustę z pomponami i puszył się nią niemożliwie. W końcu szwagier nie wytrzymał - ej ty, wyglądasz w tej chuście jak stara Cyganka! Młody poczerwieniał jak indor i już miał palnąć szwagra w pysk, ale jakoś się wstrzymał, boczył się tylko oburzony i do nikogo się nie odzywając polał sobie z butelki do pełna.

  Kazałam wyjść szwagrowi na powietrze i tak zrobił, zniknął w czeluści nyski i nie było go z 10 minut aż nagle stanął w drzwiach z akordeonem w ramionach i wymownie patrząc na żołnierza zaśpiewał barytonem - „zagraj mi piękny Cyganie”. Tego było już za wiele, chłopak zerwał się z kanapy tak gwałtownie, że uderzył głową w dopiero co powieszony zegar. Zawyło, zabuczało, sępowi odpadła głowa a od spodu wyleciała bateria. Obydwaj poszkodowani wymagali klejenia - jeden odmaszerował do łazienki, gdzie dostał wodę utlenioną i plasterek na rozcięte czoło a drugi został owinięty taśmą klejącą jak mumia i wylądował z powrotem na ścianie. 

Tymczasem szwagier grał dalej, dziewczyny tańczyły w parach śpiewając do zdarcia gardeł, impreza na całego! Ktoś w końcu zajrzał do łazienki, uciszył nas i zawołał - chodźcie zobaczyć powstańca! Widok był niemożliwy - na sedesie z głową owiniętą chustą drzemał rezerwista a do lustra poprzyklejane były paski plastra. Opatrzył ranne lustro i zasnął. 

Po kolejnych toastach (zdrowie przystojniaków, może jacyś przyjdą) i dalej (zdrowie pięknych pań i gospodyni) siostra stwierdziła - ty już więcej nie pij bo was widzę trzy!

Zagoniła całe towarzystwo do spania i zanim zaczęliśmy zasypiać, rozległo się w całym domu buuuu buu buuu buuu a potem raźnie „o suzana” 

Nie wiem, kto wtedy wstał, ale była to ostatnia melodyjka i ostatnie buczenie, rano sęp zwisał na taśmie, na podłodze leżała bateria a obok dwa kolorowe kawałki kabla. 

Szwagier rzucił złośliwie - rezerwa wypruła flaki z orła zegarowego!

Nawet nie myślcie, że zapakowali się do nyski i odjechali ze śpiewem, o nie, impreza potrwała jeszcze  do wieczora  a ja od tamtej pory naprawdę nie robię żadnych imienin.

I jeszcze jeden i jeszcze raz…grupa rezerwy szła do cywila… kukułeczka kuka..