niech ci ręka uschnie!

Na początek napiszę o sobie specjalnie dla tych, którzy mnie nienawidzą i pytają, czemu nie piszę nic złego o sobie. No, to  byłaby autopromocja, ha!

Tak, jest mi bardzo źle, dokładnie tak, jak mi życzycie. Są upały, ale ja mam  w domu chłodno bo to stary dom i ma grube mury i piwnice. Zasłaniam w dzień roletami okna, wieczorem je otwieram ale są zabezpieczenia i komary mnie w nocy nie napastują.  Kiedy gotuję, chodzę boso po kuchni i marznę w stopy, ojej. Piję kompot z czarnych porzeczek, jem lody, oglądam telewizję i czytam książki. Wieczorem siedzimy z mężem w ogrodzie. Pijemy wino, koty bawią się na trawniku. Dzieci odwiedzają nas z ochoty, nie z przymusu. Pachną kwiaty – róże, lawenda, tytoń. Mam trochę roboty ale to nic pilnego, odłożyłam więc na kiedyś. Chwilo, trwaj.

Będzie o złorzeczeniu. Przerażają mnie ludzie życzący innym wszystkiego, co najgorsze. Żebyś tak kiedyś nie miała na chleb, to dopiero zrozumiesz – słyszę czasem i potem już się staram trzymać od tego człowieka z daleka. To zazwyczaj zdarza się przy okazji prób wymuszenia czy wyłudzenia czegoś.

Częściej się z tego śmieję, bo jeśli mi ktoś życzy męża pijaka  to jak to sobie wyobraża – że to się od razu stanie? Tłumaczę jak komu mądremu – ja bym z pijakiem i pasożytem nie żyła, wiem to na pewno. 

Są kobiety, które w średnim wieku nie były zbyt miłe dla swoich dzieci i wnucząt. Co mam na myśli pisząc, że nie były zbyt miłe? Były jadowite i wredne, zachowywały się nie jak matki ale jak rywalki, krytykując dzieci  we wszystkim, nazywając je głupimi, brzydkimi  niedorajdami, wyśmiewając się z nich w obecności ich partnerów i dzieci.  Na stare lata ta złośliwość wcale nie złagodniała. W młodości pluły jadem a na starość plują jedzeniem podawanym przez opiekunki w domach starców.

Są wśród Was osoby, które czują, że nie bardzo się umiem bronić i  wspierają mnie ile mogą. (Hajduczek, dziękuję!)

Mam ochotę zawołać kolejny raz –  przecież o wiele łatwiej jest cieszyć się i czuć radość z cudzego szczęścia, ze szczęścia bliskich jeszcze bardziej, życzyć komuś jak najlepiej i widzieć wokół uśmiechniętych, szczęśliwych ludzi. Jaka ja jestem szczęśliwa, gdy mi Małgosia dzwoni, że już niedługo zostanie magistrem, Paulinko - gratuluję pomyślnie zdanego egzaminu na kierowcę, Żaneta się zaręczyła, ktoś jedzie na wczasy, babcia z dziadkiem relaksują się w sanatorium, przed nami calutkie lato, sama radość! To po co komu źle życzyć, pytam się?

Właśnie – stanowczo żądam, aby nastrój Euro trwał cały rok!

 Blogowanie nauczyło mnie wiele ale nie zamierzam nikogo pouczać – jak sobie chcecie łazić za mną po blogach to łaźcie, mnie by się nie chciało. Blogerzy mają na tyle rozumu, by odróżnić zawiść od krytyki.

PS Naprawdę może uschnąć ręka od pisania na blogu? Aaaaaaaaaaa!