bez zabawek i komputera

Dziesięciolatki potrafią być kreatywne, oj, potrafią. W czasie wakacji dużo czasu spędzałam z zaledwie o kilka miesięcy młodszym kuzynem. Byliśmy za mali na pracę w polu, mogliśmy najwyżej przypilnować krówsko uwiązane na łańcuchu albo zaopiekować się chwilę młodszym rodzeństwem, ale bez przesady. Ja miałam w domu dwie młodsze siostry – czterolatkę i dwulatkę a kuzyn chyba pięcioletniego brata, to się z takimi dziećmi bawić nie dało, najwyżej trzeba było ich pilnować, żeby sobie nie robiły za bardzo krzywdy a nam nie przeszkadzały.  

W naszym domu telewizora nie było długo ale u stryka (nie poprawiać) był i dzięki temu kuzyn zafascynowany olimpiadą organizował tego lata zawody sportowe. Był więc bieg na krótki dystans (od śliwki do słupa) maraton (wokół pola owsa), bieg przez płotki (wywlekliśmy z kopki snopki). To było w miarę bezpieczne ale to zaledwie początek olimpiady.

Pchnięcie kulą, rzut oszczepem, młotem i strzelanie z łuku.  Łuki i szable mieliśmy zrobione wcześniej do zabawy w wojnę, natomiast pchnięcie kulą o mało nie skończyło się laniem, bo zabraliśmy do tego celu kulę strykową. Taką inwalidzką, do podpierania się. Nie wiedzieliśmy, jak wygląda kula, no co.

Rzut młotkiem, jak zresztą prawie wszystkie dyscypliny, był zmodyfikowany na nasz użytek i młotkiem należało przerzucić przez szopę. Młotek wpadł nam do gnojówki i po młotku.

Skok o tyczce skończył się źle i już nigdy nie skakaliśmy o tyczce. Tyczka była fasolowa, drewniana, dwumetrowa. Wspinaliśmy się na stertę drewna przygotowanego do rżnięcia i podpierając się tyczką usiłowaliśmy skoczyć jak najdalej. Jak rąbnęłam o ziemię to aż zadudniło. Długo, bardzo długo nie mogłam złapać powietrza, myślałam, że umieram.

Żadne z nas nie miało nigdy dodatkowych zajęć sportowych, nie widziało na oczy prawdziwego boiska  ani sprzętu do ćwiczeń a jednak byliśmy odważni, szybcy, sprawni i szczupli jak te tyczki, była w nas niesamowita potrzeba ruchu i dlatego tamtego lata byliśmy olimpijczykami.